Economische groei in de Bondsrepubliek

Iedere ochtend als ze wakker worden, luisteren Matthias en Beate Maier naar de radio. Dat doen ze al zo lang ze samen zijn en dat is al meer dan vijftien jaar. Op 13 augustus 1961 schrikken ze erg als ze om zeven uur ’s ochtends het nieuws horen: de Oost-Duitsers hebben in één nacht de grens tussen Oost- en West-Berlijn hermetisch afgesloten met prikkeldraad en beton. Matthias denkt meteen aan zijn tweelingbroer Johannes. Ook al hebben ze elkaar al 20 jaar niet gezien, toch vindt hij het verschrikkelijk dat het nu opeens echt onmogelijk is geworden om Johannes op te zoeken. Zijn zoon en dochter hebben het vaak genoeg gevraagd: “Warum kennen wir unsere Familie in Ostdeutschland nicht?” Het standaardantwoord van Matthias was altijd: “Jullie oom schrijft voor de partijkrant van de DDR. Hij is een échte communist. Ik steun kanselier Adenauer door dik en dun. Dat gaat niet samen.”

Toch had Matthias zich vaak stiekem voorgenomen om naar Dresden of Berlijn af te reizen voor een familiebezoek. Maar hij had het plan steeds uitgesteld. En nu lijkt het te laat. Matthias kleedt zich zwijgend aan. Om kwart voor acht komt zijn chauffeur voorrijden. Hij heeft een drukke dag voor de boeg. “Wacht maar niet op mij,” zegt hij tegen zijn vrouw. “Het wordt weer laat.” Beate knikt. Matthias heeft een hoge positie bij BASF, een groot chemisch bedrijf. Het is een zware baan en hij is vrijwel altijd aan het werk. Ze is er aan gewend.