Nederland-Duitsland
Tentoonstelling

Wie Nederland-Duitsland zegt, refereert aan het collectief onderbewuste van beide buurlanden, dat gedomineerd wordt door een ingewikkeld David en Goliath- complex. Dat complex zit overigens aanwijsbaar dieper bij David dan bij Goliath, zoals bleek uit de tot groteske proporties uitgroeiende euforie die zich in 1988 van het Nederlandse volk meester maakte toen het Nederlands elftal op het nippertje met 2-1 van het Duitse won tijdens het Europese kampioenschap voetbal. De historicus Friso Wielinga beschreef de stemming als ‘het zeldzame geluksgevoel van het kleine land dat zijn grote en machtige buur ook eens zijn superioriteit had getoond.’ Met een knipoog naar de voortdurend wisselende sociaalmaatschappelijke betrekkingen tussen beide landen brengt deze groepstentoonstelling drie jonge Nederlandse en drie jonge Duitse schilders samen. De tentoonstelling is opgebouwd uit drie ensembles: allereerst het duo Aaron van Erp en Matthias Weischer, vervolgens Tjebbe Beekman en David Schnell en sluit af met Rezi van Lankveld en Martin Eder. De zes schilders geven ieder op eigen wijze oude romantische thema’s een moderne draai, waarbij (subtiele) referenties naar moderne maatschappelijke verhoudingen, verlangens en angsten niet worden geschuwd.

Matthias Weischer en Aaron van Erp maken ‘psychogrammen’: schilderijen als raadselachtig beeld van de emotionele warboel waarin de moderne mens leeft. David Schnell en Tjebbe Beekman laten de strategie van het sublieme los op het landschap, door perspectivische en andersoortige ingrepen, waardoor de beschouwer het gevoel krijgt opgenomen te worden in iets dat buiten zijn controle ligt. Bij Martin Eder en Rezi van Lankveld zijn eros en thanatos verschillende kanten van dezelfde medaille – zij zetten ons midden in het paradijs van na de zondeval. Donkerder krochten van ons bewustzijn komen in hun werk aan de orde.