Ronde Tafel: Wie Körper erzählen können
met o.a. Wanda Golonka en Madeleine Ritter

Sinds het begin van de klassiek-moderne dans werd aan technische bravoure en krachtige elegantie de hoogste esthetische waarde gehecht, een voorstelling die het jeugdige lichaam bevoorrechtte terwijl de ouder wordende danser en zijn lichaam in de Europese danswereld lange tijd nauwelijks aandacht kregen. Een eerste kentering tekende zich in 1991 af toen Jiří Kylián het Nederlands Dans Theater III oprichtte voor dansers vanaf 40 jaar. Hier vormde de leeftijd van de dansers juist een bijzondere bron van inspiratie.
In het najaar van 2015 gaat onder de titel Dance On in Berlijn een soortgelijk project van start, dat bewust probeert te breken met een op kracht en jeugd gebaseerd lichaamsbeeld. Deze bijstelling van esthetische waarden roept de fundamentele vraag op wat de fysieke mogelijkheden zijn waarover het lichaam over het geheel genomen als archief beschikt. In het lichaam zijn persoonlijke en culturele herinneringen, invloeden van het imaginaire en fantasieën en niet-gerealiseerde verhalen vastgelegd, opgeslagen en oproepbaar. In een samenleving die gezondheid en jeugd als kapitaal beschouwt en waar de angst voor het ouder worden een van de dominante kenmerken is, draagt de kunstvorm dans bij aan de herijking van normatieve lichaamsbeelden. Vermoedelijk is er geen kunstvorm die zo indringend op ouderdom kan reflecteren, omdat geen enkel andere kunstgenre zo genadeloos met ouderdom omgaat. Het is het lichaam dat fysiek in verval raakt. Beschouwt men echter esthetische aspecten als ervaring, authenticiteit en individualiteit als uniek historisch kapitaal of archief van het lichaam, dan opent dat in beginsel een nieuw perspectief op de thematiek rond de positie van het lichaam in de huidige samenleving.

I.s.m. de Universiteit van Amsterdam (UvA).