Agenda

In de zomer van 1966 beleefde Reinjan Mulder, toen 17 jaar oud, een idyllische vakantieweek in een chalet aan de Zuid-Duitse Tegernsee. Jaren later ontdekte hij dat deze plek het decor was van een veelbewogen geschiedenis. Op donderdag 18 april presenteert hij zijn nieuwe boek. 

In deze film vertolkt Gustav Leonardt de rol van Bach: uiterlijk lijkt hij totaal niet op de historische persoon, maar innerlijk zullen er veel overeenkomsten zijn.

Een stomme horrorfilm uit 1920 door Paul Wegener over de Golem. Bijna honderd jaar later wordt de film gezien als expressionistisch meesterwerk.

In Ze kwam uit Marioepol (originele titel: Sie kam aus Mariupol, vertaalt door Anne Folkertsma) doet Natascha Wodin onderzoek naar het verleden van haar moeder. Op woensdag 24 april presenteert zij haar nieuwe roman en gaat hierover in gesprek met Michel Krielaars. 

De Griekse componist Georges Aperghis werd gefascineerd door de dramatekst Die Hamletmaschine van de Duitse toneelschrijver Heiner Müller. De tekst is losjes gebaseerd op Shakespeares Hamlet, maar dan gesitueerd in de kring van intellectuelen in de DDR.

De in 1981 verschenen film vertelt het verhaal van twee zussen (Marianne & Juliane) die in de jaren '60 vechten voor veranderingen in de samenleving. Beide geheel op hun eigen manier: Marianne (Barbara Sukowa) als lid van de terroristische groepering, Juliana (Jutta Lampe) als journaliste. Als Marianne wordt opgepakt, is Juliane haar enige contact met de buitenwereld. Met een inleiding van Jeffrey Babcock.

De in 1965 in de DDR verschenen film vertelt het verhaal van twee vrienden, die beide lid van de jeugdbrigade van een groot metaalbedrijf in Oost-Berlijn zijn. Ze vertegenwoordigen een generatie die de communistische samenleving wil veranderen. Ze stellen eisen aan de maatschappij en streven naar erkenning. Maar de oudere generatie heeft er geen begrip voor. De enige, die de jonge arbeiders vertrouwen geeft, is een stille oude arbeider. 

De bekende Duitse theater producties Rimini Protokoll en Münchner Kammerspiele hebben een toneelstuk geproduceerd over een wereld waarin robots en mensen nauw samenleven. Stefan Kaegi werkt samen met auteur Thomas Melle, die een animatronische dubbelganger van zichzelf liet maken. Wat betekent het voor het origineel als de kopie het overneemt? Leert het origineel zichzelf beter kennen? Voelen we als toeschouwer evenveel empathie voor een machine als voor een mens?