Columns

Het beroemde Oost-Duitse stoplichtmannetje, het ‘Ampelmännchen’, viert deze week zijn 60ste verjaardag. Het is een van de weinige relicten uit de DDR die zijn overgebleven. Het kan geen toeval zijn dat deze week de kans stijgt dat Duitsland voor het eerst een ‘Ampel’-coalitie krijgt van de SPD, de groenen en de FDP. Rood, geel - het middelste sein van het Duitse stoplicht voor automobilisten - en groen.

Is hij het echt? Jazeker, ik herken Olaf Scholz uit de verte al. De favoriet voor de opvolging van Angela Merkel staat zomaar bij ons op het dorpsplein, tussen de pizzeria en de ijswinkel. Zijn gezicht is in de Duitse media zo vaak als ‘saai’ omschreven, dat ik haast verbaasd ben hoe herkenbaar hij zich er in de menigte mee weet te maken.

“Hè, gaat ze weg?” Van Duitse politiek weet mijn negenjarige dochter gelukkig nog niet veel, maar één aspect ervan kent ze wel: Angela Merkel. En nu de bondskanselier er na zestien jaar mee ophoudt, stelt ze precies de vraag die velen zich in Duitsland stellen, al doen ze het liever niet te luid hardop: “Maar wat gebeurt er dan nu?”

Jarenlang was het vooral de hagelslag. Als we in de zomervakantie Nederland bezochten, werd er een extra koffer meegenomen om op de terugtocht voldoende pakken hagelslag mee te kunnen nemen. Die konden we hier namelijk niet krijgen. Maar nu staan ze er ineens, in de plaatselijke Duitse supermarkt - samen met een steeds uitgebreider assortiment aan Hollandse producten.

Het is een lange rij, die door het stilgelegde Berlijnse vliegveld Tegel kronkelt. Ik heb hier vaak gestaan als ik op vakantie ging; de bordjes uit die dagen hangen er nog: ‘Departure’. Nu wachten we op een heel ander vertrek - het vertrek uit de lockdown. Aan het eind van de rij krijg ik mijn corona-vaccinatie. En even denk ik weer: heeft Duitsland het dan tóch beter gedaan dan Nederland?

Het floepte er zomaar uit, gelukkig alleen mompelend, zodat hij het niet hoorde. Ik voelde het van diep in me opborrelen, als een lafhartig doch effectief wapen waarmee ik het mannetje de mond zou kunnen snoeren: ‘Nazi’. Al was ik achteraf er vooral verbaasd over dat ik het echt had willen zeggen, 76 jaar na de oorlog.

Om ondernemers tijdens de coronapandemie tegemoet te komen, heeft de Duitse regering de termijnen in de faillissementswet aangepast. Niets bijzonders tot zover, ware het niet dat de wet in een eerste versie van het voorstel in meer opzichten werd aangepast dan alleen ten aanzien van de termijnen. Het verrassende lag in de talige vorm van het wetsvoorstel.

De theaterzaal is leeg, maar de dame wijst me naar mijn plaats op een roodpluche stoel. Haar ogen lachen me toe, de rest is bedekt achter een masker en beschermingsfolie. Het lijkt een absurdistische kunstperformance, maar hier, in de grote zaal van het dorpstheater, haal ik mijn door de Duitse overheid goedgekeurde corona-sneltest - gratis, wekelijks, eindelijk. Dus: is nu alles goed?

‘En toen stond ie bij de kassa, en gaf zomaar tweehonderd euro aan de kassier - en zei: hou de rest maar!’ De keurige oudere dame weet nog steeds niet of ze er nu om moet lachen of huilen, om dit bezoek van de bekende ‘gangstarapper’ in onze buurtsupermarkt. ‘Hoe heette hij ook alweer: Kapitein Bra?’ Bedoelt u misschien Capital Bra? help ik. Ja, dat moet hem zijn geweest, zegt ze.

De Duitse publieke omroep heeft het niet makkelijk: ze had al de neiging tot zwaarmoedigheid bij haar journalistieke aanpak, en nu heeft zelfs Merkel laten vallen dat de komende maanden corona-technisch moeizaam zullen blijven. Dus is de sombere verwarring nu allesoverheersend? Nee, er is nog één baken van onverschrokken optimisme.