Columns

In de Kerstvakantie merkte ik het voor het eerst: ik ben hard op weg een goede Duitser te worden. Na tien jaar in Duitsland heb ik mij een van de belangrijkste thema’s van de Duitse inburgeringscursussen eigen gemaakt. Ik merkte dat niet in een kerk of concertzaal, maar gebogen over de vuilnisbak in Nederland.

Wat waren de belangrijkste krantenkoppen in Duitsland in de eerste dagen van het nieuwe jaar? Een mij onbekende Schlagerstar, van mijn leeftijd, heeft een nieuwe liefde van 18 lentes jong, honderden Duitsers zijn ingesneeuwd in Berchtesgaden en de e-mail- en Twitter-accounts van vele Bondsdagleden zijn geplunderd, waardoor de nieuwe politieke ster, Robert Habeck van de Groenen, direct zijn Facebook- en Twitter-accounts opdoekt. Maar wat Duitsland het meest bezighoudt, is dat het uit is tussen Duitslands grootste popster, Helene Fischer, en haar bijna even beroemde geliefde. Dat zijn pas echte problemen.

‘Gelukkige Felix!’ stuurt een vriendin me op 1 januari om 00:32 uur.Ik ben in Berlijn op een feestje bij vrienden thuis. In de gang hangt een rek met verkleedkleren, in de badkamer wordt geschminkt. Ik heb mezelf in een witglanzend broekpak gehesen, een Duits meisje met een knalroze pruik heeft vier regenbogen op mijn gezicht getekend. Ik ben me net aan het afvragen of ik niet eigenlijk te oud ben voor dit soort toeren, of hoe het anders komt dat ik niet helemaal in de stemming ben, als ik het berichtje krijg.

Tot verrassing van docente Duits Iduna Paalman spreekt een leerling haar aan op Annegret Kramp-Karrenbauer, de opvolgster van Merkel als voorzitter van de CDU. Hij is bezorgd. "Ze schijnt tegen het homohuwelijk te zijn."

De ‘Parrot Sketch’ is een van mijn favoriete scènes van Monty Pythons ‘And Now for Something Completely Different’. John Cleese probeert in de dierenwinkel zijn overduidelijk dode papegaai tot leven te wekken. ‘Wakey, wakey’, wakker worden! Ook Duitsland moet wakker worden. Het is nog niet wijlen, maar het is wel tijd voor een luid ‘wakey, wakey’.

De ochtend nadat Merkel heeft besloten haar voorzitterschap van de CDU op te geven, bungelen mijn voeten ontspannen in het water van een Zuid-Italiaans zwembad - en ik lees met stijgende verbazing dat het progressieve deel van het westen in deze barre tijden nu ook nog de ‘hoop’ op haar herverkiezing wordt ontnomen.

Hij praat wel een beetje snel, vinden ze. Hij heeft het over Klimawandel en Arbeiteraufstand. Dat vinden ze gekke woorden. Maar het grootste gedeelte van het interview hebben ze meegekregen: Robert Habeck, partijvoorzitter van Bündnis 90/Die Grünen, grote winnaar bij de Landtagswahl in Hessen, is niet bang voor revolutie.

“Natuurlijk is ons busje een diesel, hoezo?” Onze gastvrouw kijkt er bijna geschokt bij: ze is overtuigd veganistisch en plastic-verpakking-vermijdster, maar als je over haar oude dieselbusje begint, dan klinkt ze ineens als de reactionaire conservatieven die ze op ieder ander vlak zo fel bestrijdt: “Hoezo slecht voor het milieu?”

Ik heb een groot probleem: mijn broer en schoonzus willen de naam van hun op komst zijnde zoontje niet vertellen. Ze hebben wel aanwijzingen gegeven: twee lettergrepen, twee klinkers, twee medeklinkers. Stoer en lief. Genderneutraal. Maar hoe ik ook raad, hoe gek ik ook word, ze verklappen niets.

Toen het gesprek bij het zomerse grill-feest dreigde te stokken, sneed ik het thema ‘Chemnitz’ maar weer eens aan. In onze Duitse kennissenkring is zo’n thema altijd een goede gelegenheid de stemming te peilen. ‘Kan iemand me vertellen wat er eigenlijk precíes gebeurd is?’, vroeg ik.