Columns

Even is het alsof er een gat midden in Berlijn is geslagen: de Volksbühne, een van de bekendste theaters van Duitsland, is deze zomer van zijn twee markante symbolen ontdaan. Weg is het enorme ijzeren wiel op het grasveldje, weg zijn de neonletters ‘OST’ boven op het dak. Het is de laatste daad van de scheidende intendant Frank Castorf.

Hoe viert een socialistische regering een reformator die ze tientallen jaren heeft verketterd? De DDR deed daar in 1983 niet moeilijk over en propageerde van de ene op de andere dag een 'marxistisch Lutherbeeld'.

De Germaanse tunnelvisie op de wereld kan niet beter worden weergegeven dan in de verkiezingsprogramma’s van de grootste zes partijen, schrijft ING-econoom Carsten Brzeski.

We doen een taaldorp met fysiek geweld. Bij de Konditorei een flinke stomp, Briefmarken kopen met een klap in je gezicht, een Kinokarte reserveren onder dreigend gesis. Hoe dat precies in zijn werk gaat? Nou, zo:

Als Rieham Saddagh haar verhaal houdt, valt het publiek in de trein nog wat stiller. 28 jaar is ze, in spijkerbroek en met hoofddoek. Anderhalf jaar geleden vluchtte ze van Syrië naar Duitsland, en ze is op deze 29ste juni net als ik spreker op een TedX-event in een speciaal gehuurde treinwagon tussen Enschede en Münster.

Vorige maand werd me gevraagd om een lezing voor studenten te houden als inleiding op hun excursie naar Berlijn. Ze hadden al een aantal colleges gehad van mensen die de stad veel beter kennen dan ik, dus wat stond mij nog te doen? En wat zou ik deze studenten aanraden?

'Willst du mit mir Drogen nehmen, dann wird es rote Rosen regnen'…Nee, dit doe ik maar niet in de klas.'Denn ich hab’ Stoff und Schnapps'…Nee, dit toch ook maar niet.'Lekker Chocomel und Vla, denn wir sind hi-i-igh' dan?Ehm.

Een slot op de deur van de crèche? De directeur kijkt me onderzoekend aan, en zegt: ‘Daar heb ik eigenlijk nog nooit over nagedacht’. Ik ben er niet eens meer zo verbaasd over. Onze Kita ligt direct naast het grootste drugspark van Berlijn, maar te doen alsof het niet zo is, hoort er hier in Kreuzberg net zo bij als het kopen van veganistische crackers voor de kinderen.

De Kaiserschmarren zijn extra dik, de bierglazen extra groot en uit het raam zie ik een adembenemend mooi Alpenlandschap. Zelden zo’n welvarende idylle gezien als de Beierse berg waar ik nu in een Gasthof zit. Alleen als ik naar de wc loop, wordt mijn behaaglijke sluimertoestand ineens ruw doorbroken: in de gang hangt een klein zwart-wit-fotootje van Adolf Hitler.

De eerste en de vierde hebben we gehad, de derde moet nog. Bij de eerste en de vierde krijg ik het abstracte denken van de onderbouwleerlingen nét over de streep, bij de derde wordt het te veel, zo schat ik in. “Hoe lang gaat dit nog duren?” vraagt een jongen uit twee havo.