Columns

Ik skype met een huilende Duitse vriendin, ze heeft liefdesverdriet. Haar ex-vriendje is een Scheißegoist en een Vollidiot en een Arsch, hij kan naar het einde van de wereld oprotten en ze mist hem verschrikkelijk.

Ergens tussen Duitsland en Tsjechië waren we ineens verdwaald, met de auto op een besneeuwd weggetje. De internetverbinding op m’n telefoon had geen bereik, dus konden we de juiste richting naar het Tsjechische skigebied niet vinden. Best romantisch, maar ook lastig. "Gewoon even wachten", zei mijn vriendin, "je weet zeker dat we Duitsland uit zijn op het moment dat het internet het weer doet."

Er komen driehonderdvijftig achtste-groepers naar school. Hun ogen zijn zo groot als de koekjes op de bordjes in de ontvangsthal. Hun wangen zijn rood van het buitenspelen. Het is kwart over twee, ze drommen bijeen samen met hun vaders en moeders en broertjes en zusjes.

Het is de laatste plek waar ik het had verwacht. Op een redactiefeest van een Berlijns cultureel tv-programma zegt een tekstschrijver tegen me dat het toch eigenlijk ‘héél goed is dat de huizen in Berlijn steeds duurder worden’. Ik ben verbijsterd: want naast de afwijzing van het rechtspopulisme is er eigenlijk maar één thema waarover men het hier in progressieve kringen roerend met elkaar eens is - en dat is hoe vreselijk de ‘gentrificatie’ is.

In Duitsland nemen ze de dierenliefde wel heel serieus. Op iets meer dan 80 miljoen inwoners lopen zo’n 8,5 miljoen honden rond. Daarom verbaast het niet dat honden nu ook mee stemmen over de toekomst van de SPD in de regering.

Wat hebben het loonakkoord in de Duitse industrie en het gloednieuwe regeerakkoord gemeen? Beide zijn eerste voorzichtige pogingen om Duitsland op te laten stomen in de 21ste eeuw. De grote visionaire doorbraak zijn ze echter niet.

"Guten Morgen liebe Leute", zeg ik op dinsdag het derde uur tegen een brugklas. "Ich hoffe, ihr hattet alle ein schönes Wochenende. Ich habe am Samstag zum ersten Mal selbst deutsche Käsespätzle gemacht. Das ist ein deutsches Rezept und…."

Op 5 februari is het 28 jaar, 2 maanden en 27 dagen geleden dat de Berlijnse Muur viel. Dat is precies even lang als hij er überhaupt heeft gestaan. Wie dat leest, voelt zich ineens behoorlijk oud: toen de Muur er was, leek het alsof hij er altijd was geweest en ook altijd zou blijven. Nu blijken de ruim 28 jaar dat Berlijn door een kronkelend lint van betonnen platen werd gedeeld, een stuk relatiever. Wouter Meijer maakte de laatste jaren van de Muur van dichtbij mee en zag de grens daarna snel verdwijnen. Maar toch niet helemaal.

Een wolk van paternalisme zweeft over de SPD en een gevoel van urgentie om haast te maken met vernieuwing, verjonging en blik op de toekomst ontbreekt, schrijft ING-econoom Carsten Brzeski. En de SPD staat daarin beslist niet alleen.

Beginnend docente Duits Iduna Paalman ziet haar medestudenten van de lerarenopleiding er het bijltje bij neerleggen. En zelf is ze soms ook moe tot in de vezels van haar lijf. “Ik ben – en vele medestudenten en collega’s met mij – niet genoeg getraind in het hebben van lerarenstress.”