Het is beter toeven in de schaduw

Bondskanselier Angela Merkel laat centraal bankier Jens Weidmann vallen en wil liever een Duitser aan het hoofd van de Europese Commissie dan als opvolger van Mario Draghi als voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB). Zo luidden toch de krantenkoppen aan het eind van de zomer. De media en de experts lieten eensluidend weten niet verrast te zijn. ‘Macht boven prestige voor Merkel’ en ‘Weidmann kreeg de handen niet op elkaar’.

Hoe zeer ik het ook eens ben met de kritiek op Weidmanns gedrag en op zijn breed uitgedragen oppositie tegen het crisisbeleid van de ECB, toch meen ik dat het kortzichtig zou zijn Weidmann nu al af te schrijven als volgende voorzitter van de ECB.

Ten eerste omdat de Merkel-geruchten een meesterzet kunnen zijn om Weidmann uit het voetlicht te trekken en tegelijkertijd de druk op Frankrijk te verhogen. Want als iedereen weet dat je iets heel graag wil hebben, stijgt de prijs automatisch. Nu daalt de politieke prijs die Merkel voor een Duitse ECB-voorzitter zou moeten betalen en stijgt de prijs voor Franse topfuncties in de Europese banencarrousel.

Ten tweede zou het onverstandig zijn om Weidmann te vroeg af te schrijven, omdat er simpelweg geen lichtende alternatieven voor het oprapen zijn. Een Fransman, een Nederlander of een Italiaan? Hadden we al. Een voormalige Finse centraal bankier (Erkki Liikanen)? Te oud, en volgend jaar al te lang uit de monetaire arena. De huidige Finse centraal bankier en voormalige eurocommissaris (Olli Rehn) dan maar? Dan heeft de ECB twee voormalige politici als voorzitter en vicevoorzitter. Een Ier (Philip Lane)? Geschikt, maar eerder de gedroomde opvolger van Peter Praet, de hoofdeconoom van de ECB. Blijft Ardo Hansson, mijn persoonlijke verrassingskanshebber uit Estland.

Als de regeringsleiders zich bij de speurtocht naar de opvolger van Draghi aan de geschreven en de ongeschreven regels houden - zoals een geografische en een elk-om-beurtverdeling, of dat het een voormalige voorzitter van een nationale centrale bank moet zijn - blijft Weidmann een serieuze kandidaat. En op het Europese toneel is al vaker na nachtelijke marathonvergaderingen een onverwacht konijn uit de hoed getoverd. Schrijf Weidmann niet af.

Hoe Die Mannschaft als buitenstaander tegenover de nieuwe wereldkampioen Les Bleus in de Nations League standhoudt, was bij het schrijven van deze column nog een open vraag. Wel is duidelijk dat zolang de wedstrijd nog niet bezig is, het in de schaduw beter toeven is. Weidmann zit gewoon te wachten onder een lommerrijke boom.

Deze column is, met toestemming, overgenomen uit de Belgische krant De Tijd