Columns

Geschiedenis, dat was iets van mijn ouders. Zij hadden de oorlog meegemaakt. Zelf had ik niet het gevoel ook maar iets van historisch belang te hebben beleefd. Totdat de Berlijnse Muur viel. In 1989 werd op straten en pleinen geschiedenis geschreven. Ok, de val van de Muur zelf was langs me heen gegaan, maar dat was de besten overkomen: Angela Merkel zat als iedere donderdag met een vriendin in de sauna en Helmut Kohl was op bezoek in Polen. De Muur viel bovendien pas echt om half twaalf ’s avonds, de redacteuren van het NOS-journaal waren al naar huis.

De verkiezingen in Duitsland zijn zo saai, dat ik al geeuw bij het schrijven van dit stuk. Het is ook lastig een spannende maar nette campagne te voeren in een wereld met schreeuwende presidenten en dictators. De Duitse verkiezingscampagne volgt het oude campagneadagium van vooral geen fouten maken. En een Duitser die geen fouten wil maken, beweegt op een heel kleine ruimte. Saai, degelijk en geen vuur. Maar Duitse saaiheid kan grote gevolgen hebben voor Europa.

Met het dieselschandaal staat de Duitse nationale trots, de hele autoindustrie, in de beklaagdenbank, schrijft ING-econoom Carsten Brzeski. "De vraag is waarom Duitse politici, die zo graag de buurlanden de les lezen, hier zaten te slapen." 

Even is het alsof er een gat midden in Berlijn is geslagen: de Volksbühne, een van de bekendste theaters van Duitsland, is deze zomer van zijn twee markante symbolen ontdaan. Weg is het enorme ijzeren wiel op het grasveldje, weg zijn de neonletters ‘OST’ boven op het dak. Het is de laatste daad van de scheidende intendant Frank Castorf.

Hoe viert een socialistische regering een reformator die ze tientallen jaren heeft verketterd? De DDR deed daar in 1983 niet moeilijk over en propageerde van de ene op de andere dag een 'marxistisch Lutherbeeld'.

De Germaanse tunnelvisie op de wereld kan niet beter worden weergegeven dan in de verkiezingsprogramma’s van de grootste zes partijen, schrijft ING-econoom Carsten Brzeski.

We doen een taaldorp met fysiek geweld. Bij de Konditorei een flinke stomp, Briefmarken kopen met een klap in je gezicht, een Kinokarte reserveren onder dreigend gesis. Hoe dat precies in zijn werk gaat? Nou, zo:

Als Rieham Saddagh haar verhaal houdt, valt het publiek in de trein nog wat stiller. 28 jaar is ze, in spijkerbroek en met hoofddoek. Anderhalf jaar geleden vluchtte ze van Syrië naar Duitsland, en ze is op deze 29ste juni net als ik spreker op een TedX-event in een speciaal gehuurde treinwagon tussen Enschede en Münster.

Vorige maand werd me gevraagd om een lezing voor studenten te houden als inleiding op hun excursie naar Berlijn. Ze hadden al een aantal colleges gehad van mensen die de stad veel beter kennen dan ik, dus wat stond mij nog te doen? En wat zou ik deze studenten aanraden?

'Willst du mit mir Drogen nehmen, dann wird es rote Rosen regnen'…Nee, dit doe ik maar niet in de klas.'Denn ich hab’ Stoff und Schnapps'…Nee, dit toch ook maar niet.'Lekker Chocomel und Vla, denn wir sind hi-i-igh' dan?Ehm.