Inge Jooris

“Ziemlich ruppig”, antwoordde de Groenen-covoorzitter Ricarda Lang, toen haar in het tv-programma Maybrit llner gevraagd werd hoe het er aan toe ging in de regering. “Nogal ruw.” Het is een eufemisme voor het zottenkot dat de ‘verkeerslichtregering’ van sociaaldemocraten, groenen en liberalen de voorbije weken is geweest. De verwijten vlogen heen en weer. De liberalen trokken het felst van leer tegen hun groene regeringspartner. Een kleine bloemlezing: “Groene wensprojecten, Klima-blabla, Verschrotingssorgie”.

De Groenen in Berlijn zijn genadeloos buitenspel gezet door hun huidige meerderheidspartner SPD. Burgemeester Franziska Giffey (in deelstaat Berlijn is de burgemeester tevens de regeringsleider) kiest ervoor om haar SPD verder te laten onderhandelen met de verkiezingswinnaar CDU. Opmerkelijk genoeg speelt ook de veelbesproken Flaniermeile een rol in dit verhaal.

Op 1 februari kreeg Oost-Duitsland voor het eerst in haar geschiedenis een zwarte minister. De Oost-Duitse Doreen Denstädt werd benoemd als minister voor Justitie, Migratie en Consumentenbescherming in de deelstaat Thüringen. Wie een Obama-moment had verwacht, komt van een kale reis terug. Denstädt werd getrakteerd op afwijzing, haat en racisme. In die mate zelfs dat de politie moest worden ingeschakeld. Toch krijgt ze geen tijd om de hatespeech te verwerken. Neen, ‘Welpenschutz’ – puppybescherming – zit er niet in, aldus de Thüringse minister-president Ramelow. Hij verwacht dat ze onmiddellijk van start gaat.

Het jaar van voormalig defensieminister Christine Lambrecht kon niet slechter beginnen. Ze had het zelf nochtans anders voor ogen. In haar felbesproken social-mediafilmpje zegt de minister nog nietsvermoedend: "Und uns allen wünsche ich jetzt einen guten Rutsch in ein Jahr 2023." Twee weken later is ze al uit de Duitse regering gerutscht.

De Duitse bondskanselier Olaf Scholz wordt veelvuldig getrakteerd op koosnaampjes. Een kleine bloemlezing: Einzelgänger (eenling), dröger Aktenfresser (droge papiervreter), Zauderer (treuzelaar), … Als Belg, het land van de Smurfen, hou ik ook wel van Schlumpfhaft. Hoe je dat moet smurfen, dat smurf je even goed als deze smurf.

De Ampelregierung, bestaande uit sociaaldemocraten, Groenen en liberalen, is nu één jaar aan de macht en neen, van al te veel Schulterschluss kunnen we hen niet verdenken. Haast dagelijks vliegen ze elkaar in de haren. Ze staan helemaal niet schouder aan schouder. Samen sterk, eendracht maakt macht, niets daarvan. Het lijken de Belgische Rode Duivels wel op het wereldkampioenschap voetbal in Qatar.

Wat een blamage! De uitslag van de Berlijnse superverkiezingszondag op 26 september 2021 wordt nietig verklaard. Die dag vonden er verkiezingen plaats voor de deelstaat Berlijn, de districtsverkiezingen, de federale (landelijke) verkiezingen en een referendum voor de onteigening van grote woningcorporaties. Zij worden mede verantwoordelijk gesteld voor de hoge woningprijzen in de Duitse hoofdstad. De organisatie van deze verkiezingen op zich was al een helse opdracht, maar daar kwam ook nog eens de marathon van Berlijn bij. Het centrum van de stad was op vele plaatsen afgesloten en de koeriers van stembiljetten konden maar moeilijk hun weg vinden.

Overal in Europa, vooral in Duitsland, voeren klimaatactivisten de strijd op voor meer klimaatinspanningen. Het voorbije jaar doken de ‘Klimakleber’ op, zij die zich met lijm, eerst aan de straten, later ook aan kunstwerken vastkleefden om te tonen: wij laten dit niet los. Ze stellen de vraag: Was wenn die Regierung das nicht im Griff hat? Wat als onze regering het niet kan? Niet geheel onterecht die vraag. Begin november heeft de deskundigenraad voor klimaat van de Duitse regering verklaard dat Duitsland zijn klimaatdoelstellingen voor 2030 waarschijnlijk niet zal halen.

De Duitse regering heeft drie steunpakketten gemaakt om haar bevolking door de moeilijke crisistijden te loodsen. Kritiek op veel van de maatregelen is dat ze het Gießkanne-principe volgen. Met een gieter wordt alle steun over de mensen heen gesproeid, zonder al te veel onderscheid te maken tussen de welgestelden en de mensen die moeten krabben om rond te komen.

Hoe vaak gebeurt het niet dat je denkt: erger kan niet, en dan … gaat het toch nog wat meer bergaf? Dit ging de laatste tijd helaas ook op voor de Duitse Ampelregierung. Met veel bombarie en stralend van de samenhang kondigden de ministers eind vorig jaar hun regeerakkoord aan. “Wij worden verenigd door de wil om het land beter te maken,” klonk het unisono.