Iduna Paalman

Soms besef ik ineens: duizenden leerlingen krijgen dagelijks Duitse les, maar van al die kinderen zijn er maar weinig in Duitsland geweest. Echt in Duitsland geweest bedoel ik, niet alleen over de Autobahn op doorreis naar Italië of een wintersportoord.

Vlak voor de zomervakantie speelt het Nederlandse vrouwenvoetbalteam de finale van het WK. Een week daarvoor besluit ik tijdens de Duitse les aan een tweede klas eens te peilen hoe dat nou leeft bij de leerlingen.

Na afloop van de les komt een leerling uit 4 havo naar me toe. “Iduna,” zegt ze (leerlingen spreken hun docenten bij ons op school bij de voornaam aan, fijn vind ik dat), “ik weet niet wat ik moet. Ik wil Duits leren maar hoewel ik drie uur per week Duits heb, leer ik helemaal niks. Ik wil het misschien laten vallen.”

Mijn neefje huilt, hij heeft verdriet. Zijn knuffel Woef is kwijt, verloren op straat. U denkt wellicht dat Woef een hond is, maar dat denkt u te gemakkelijk. Woef is een zeehond, want, zo heeft mijn neefje mij uitgelegd, “zeehondsj blaft ook!”

Het Duitse 'ach so' zou zo veel meer gebruikt moeten worden. Oók in Nederland, vindt docente Duits en columniste Iduna Paalman.

Het zijn confronterende momenten. Er wordt je gevraagd wat je doet voor je werk, je zegt dat je lesgeeft, er wordt licht gefronst. Vervolgens wordt er om toelichting gevraagd; studenten? Kleuters? Ah, pubers. De frons wordt al dieper. Dan volgt een hoge horde: er wordt gevraagd welk vak. Wat? Duits? 

‘Gelukkige Felix!’ stuurt een vriendin me op 1 januari om 00:32 uur.Ik ben in Berlijn op een feestje bij vrienden thuis. In de gang hangt een rek met verkleedkleren, in de badkamer wordt geschminkt. Ik heb mezelf in een witglanzend broekpak gehesen, een Duits meisje met een knalroze pruik heeft vier regenbogen op mijn gezicht getekend. Ik ben me net aan het afvragen of ik niet eigenlijk te oud ben voor dit soort toeren, of hoe het anders komt dat ik niet helemaal in de stemming ben, als ik het berichtje krijg.

Tot verrassing van docente Duits Iduna Paalman spreekt een leerling haar aan op Annegret Kramp-Karrenbauer, de opvolgster van Merkel als voorzitter van de CDU. Hij is bezorgd. "Ze schijnt tegen het homohuwelijk te zijn."

Hij praat wel een beetje snel, vinden ze. Hij heeft het over Klimawandel en Arbeiteraufstand. Dat vinden ze gekke woorden. Maar het grootste gedeelte van het interview hebben ze meegekregen: Robert Habeck, partijvoorzitter van Bündnis 90/Die Grünen, grote winnaar bij de Landtagswahl in Hessen, is niet bang voor revolutie.

Ik heb een groot probleem: mijn broer en schoonzus willen de naam van hun op komst zijnde zoontje niet vertellen. Ze hebben wel aanwijzingen gegeven: twee lettergrepen, twee klinkers, twee medeklinkers. Stoer en lief. Genderneutraal. Maar hoe ik ook raad, hoe gek ik ook word, ze verklappen niets.