Columns

Een WK zonder Duitsland in de hele of halve finale hebben mijn kinderen nog nooit meegemaakt. Ze kennen ook geen andere bondskanselier dan Angela Merkel. Het ene tijdperk is sinds woensdag voorbij, het andere zit mogelijk in zijn nadagen.

Burgerschapsonderwijs lijkt misschien meer iets voor de lessen maatschappijleer en geschiedenis. Maar tijdens een conferentie voor docenten bleken thema’s als democratie en identiteit ook heel geschikt voor de lessen Duits en Frans. Bovendien kan burgerschapseducatie een boost geven aan het gemarginaliseerde vreemdetalenonderwijs.

Midden in de nacht moet ik ineens aan de film 'Turks Fruit' (1973) denken, aan die scene waarop Rutger Hauer met Monique van der Ven achterop vrolijk lachend en alle regels negerend door de straten van Amsterdam fietste. Niet omdat ik op Rutger Hauer zou lijken, al heb ik inderdaad een roodharige schone achterop (mijn vrouw), maar omdat hier, midden in Berlijn, niets Nederlandser voelt dan wat ik nu doe: op de fiets lachend door rood rijden.

Toen ik een aantal jaar geleden aan mijn Nederlandse vrienden vertelde dat ik tijdelijk een tweede huis in Keulen ging huren om daar aan mijn nieuwe boek te werken (ik schrijf mijn romans in het Duits), waren de reacties tamelijk lauw. “Keulen?”, was de verbaasde vraag die ik telkens weer te horen kreeg. “Als auteur kun je toch veel beter in Berlijn wonen of niet?”

Het is sportdag en het is warm. Leerlingen zeggen dingen als: "Nog één horde en ik vrees ik dat ik niet meer op zal kunnen staan," en: "Ik hoef in de komende zestig jaar nooit meer te trefballen." Mijn collega van biologie heeft een infuus met water onder zijn sportshirt geïnstalleerd, ik heb me al zeventien keer ingesmeerd met factor vijftig.

"Laag-bij-de-grondse propaganda voor Erdogan!", zie ik in de karakteristieke grote letters op de voorpagina van boulevardblad Bild staan. De reden voor de opwinding: Mesut Özil, lid van het Duitse nationale voetbalteam, wereldkampioen van 2014, heeft zich in Londen laten fotograferen met de Turkse president Erdogan, die bezig is met zijn verkiezingscampagne. Bild ziet daarin niets minder dan een verraad aan de Duitse natie

Thuis heb ik de voorbije maanden - het voelt aan als jaren - te maken met de onberekenbare stemmingswisselingen van een tienerzoon. Op mijn retorische vraag of urenlang het FIFA-game spelen een succesrecept is voor betere schoolprestaties, komt steevast het antwoord ‘Beetje chillen, het komt goed’. Het erge is dat mijn zoon geeneens ongelijk heeft. Zijn cijfers op school zijn helemaal niet slecht. Al zou het met iets minder chillen nog beter kunnen.

Tuju hat Geburtstag. Alle leerlingen uit de brugklas zijn op zijn feestje uitgenodigd. Alleen – helaas helaas – is zijn verjaardag in stukken geknipt. De bedoeling? In tweetal de verschillende snippers van het verhaal op goede volgorde leggen, daarna vragen beantwoorden, daarna een creatieve verwerkingsopdracht. De éigenlijke bedoeling? Dat ik eens een lesje gewoon wat voor me uit kan zitten staren. Dat de léérlingen het werk doen, en niet ik.

Markus Söder deed het duidelijk met een sardonisch genoegen. De nieuwe minister-president van Beieren bevestigde op 24 april een christelijk kruis aan de wand van zijn residentie. In zijn deelstaat dienen vanaf 1 juni ‘kruizen zichtbaar bij de ingang van openbare overheidsgebouwen te hangen’.

Duitsers zijn geen goede diplomaten. Charme en flexibiliteit, zo meent mijn vrouw, zijn aan hen verloren gegaan. Meningsverschillen worden nooit opgelost met een compromis, maar met gebulder en vuist op tafel. Deze ‘hau drauf’-mentaliteit heeft soms succes, maar maakt weinig vrienden. Voor de toekomst van de eurozone belooft dit karaktertrekje weinig goeds.