Columns

Toen de kernramp in Japan plaatsvond, was ik voor een half jaar in Berlijn. Terwijl ik mee ging in de Duitse afkeer van kernenergie, leek in Nederland zich niemand echt druk te maken. Het is een merkwaardige ervaring als de enige Nederlander die je nog begrijpt, Frans Bauer blijkt te zijn.

Het was wat mij betreft een van de meest beeldbepalende affaires van het jaar, de val van de gesjeesde minister Karl-Theodor zu Guttenberg. Begin dit jaar struikelde hij over zijn bij elkaar geplakte proefschrift. Aan het einde van 2011 was het een overmoedige poging tot eerherstel waarmee hij voor velen definitief van zijn voetstuk viel.

Een van de belangrijkste eigenschappen van een journalist is het te allen tijde behouden van zijn objectiviteit. Nu is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Mensen hebben allemaal een mening en delen die graag met anderen. Het internet staat er vol mee en ook je vrienden en collega’s maken hun opinie kenbaar. Probeer dan nog maar eens objectief te blijven. Dat dit lastig is, ondervond ik bij Guido Westerwelle.

Duitsers zijn dol op Krimi’s maar wat gebeurt er als één aflevering 30 jaar duurt? Wie procureur-generaal Siegfried Buback in 1977 neerschoot is nog steeds niet bekend. Het proces tegen voormalig RAF-terroriste Verena Becker is een nieuwe wending in een plot gebaseerd op raadselen, tegenstrijdige verklaringen en een zoon die zijn waarheid bevestigd wil zien.

Begrijpt iemand die Duitsers eigenlijk nog? Eisen dat Griekenland uit de eurozone gegooid wordt en een Duitse regering die steeds minder ziet in een nieuw reddingspakket voor de eurozone. Zal een hete politieke Duitse herfst tot het einde van de euro leiden?

Déjà vu? De ontwikkelingen van de jongste dagen herinneren aan de crisis van 1992. Beleidsmakers die wanhopig nog een keer alles uit de kast halen, maar die uiteindelijk de loop van de geschiedenis niet kunnen stoppen.

Sinds meer dan een jaar zien we in Europa een heropvoering van het oude sprookje van de haas en de egel. In de rol van de haas: de regeringsleiders en beleidsmakers van de eurozone, in de rol van de egel: de financiële markten, kredietbeoordelaars en economische ontwikkelingen. Steeds als de beleidsmakers denken een voorsprong in de Europese schuldencrisis te hebben genomen, staat een van de egels op en roept: 'Ik ben er al.' De haas rent verder, in de hoop het wondermiddel tegen de egel te vinden.

Duitsland-correspondent Jacques Schmitz heeft op zijn blog 'Mofkont' zijn coming-out: hij kijkt naar het WK vrouwenvoetbal. Niet alle wedstrijden en ook niet elke wedstrijd 90 minuten lang. "De kwaliteitskloof is in het vrouwenvoetbal vaak nog te groot om spannende wedstrijden op te leveren. Toch zijn sommige wedstrijden het kijken waard."

Dat was duidelijk. 'Ik speel later voor die Mannschaft. Niet ingenieur, niet minister-president en ook niet econoom bij ING.' Op de vraag wat hij zou doen wanneer hij groot is, zei mijn zoon dat hij voor het Duitse nationale elftal ging voetballen. Ook al breekt hij het hart van zijn Nederlandse moeder en zijn Belgische voetbalcoach, hij is dezer dagen niet de enige met een zwak voor Duitsland.

Als de Duitse maandelijkse cijfers ook maar een beetje betrouwbaar zijn, heeft de economie in het eerste kwartaal van 2011 opnieuw een uitstekende groeiprestatie neergezet. Het algemene gejuich krijgt stilaan echter een zorgwekkend tintje van onbedwingbaarheid. Is de Duitse economie echt onkwetsbaar? Alleen als het land blijft investeren in innovatie.