Columns

Duitsers houden van principes, zegt econoom Carsten Brzeski. Op tijd zijn, rechtlijnigheid en gezonde overheidsfinanciën bijvoorbeeld. Maar dat principiële en rechtlijnige leidt ook vaak tot ruzies, zoals in de discussie over het minimumloon.

De Europese Raad van 25 maart was een mijlpaal in de Europese geschiedenis. Het tijdperk van Duitse goedmoedigheid is definitief afgelopen. Duitsland geeft een nieuwe definitie aan zijn rol als stabiliserende factor in de eurozone.

Doelgericht, efficiënt en aan het eind van de wedstrijd vaak met de beker in de hand. Dat zijn de kenmerken van het Duitse voetbalelftal, maar niet van de nieuwe Duitse regering. De eerste 100 dagen van Merkel II volgden het motto: we zijn er even niet.

Hoe gedraagt een Nederlander zich tussen gehoorzame, geduldige, gezagsgevoelige mensen? Fout dus, constateert Annemieke Hendriks in deel zes van de serie Berlijnse lotgevallen. In de wachtkamer van haar gynaecoloog stuit ze op een ijzige, doodse stilte.

Is verantwoordelijkheidsgevoel voor je buurt en solidariteit met je medemens eerder Duits of Nederlands? Is het van ‘Oost’ of ‘West’, sterft het wellicht uit?

Bij alle Berlijnse chagrijn over de trein zou je het grootste pluspunt van de Deutsche Bahn bijna vergeten: dat je er niet tussen gezellige Nederlanders zit. Een verademing.

De Spaanse premier Zapatero roept in navolging van Sarkozy en tot ongenoegen van Berlijn om meer EU-beleidscoördinatie. Met slechts strategie-aanpassingen bereikt de EU zijn doelen niet meer, vindt hij. Alsof hij roept dat de keizer naakt is, zegt econoom Brzeski.

Soms zijn Duitsers en Nederlanders opvallend gelijkgestemd: paniek om een beetje winterweer. Berlijners kunnen meevoelen met de ellende van Nederlandse treinreizigers; winstbejag heeft de S-Bahn genekt, daar was geen sneeuw voor nodig.

Het valt voor een Duitser waarlijk niet mee een vertrouwensrelatie met de huisarts op te bouwen. Dat ligt zowel aan de Duitser als aan zijn arts.

‘Moet je nu eens kijken’, zei een Nederlandse mede-Berlijner onlangs ietwat beteuterd, terwijl hij wees op de Adventskalender die hij van een Duitse vriend had gekregen. Die kalender op zich vindt hij een spannende verrassing in melkchocola: Van 1 tot en met 24 december mag hij dagelijks een luikje openen en komt daarachter een chocoladefiguurtje of zelfs een bonbon te voorschijn. Zo doden de Duitsers de donkere tijd voor kerst. Maar wat er achter het luikje van 5 december verscheen, ontstemde hem nogal. Hij wees op het omhulsel van de ‘Nikolaus’ die hij na consumptie van de inhoud had teruggeplaatst. ‘Moet dat drollige schepsel Sinterklaas voorstellen?’