Carsten Brzeski

Na alle verliezen die Duitsland de afgelopen tijd moest incasseren bij vele sporten, was het wereldkampioenschap basketbal balsem op de Duitse ziel. Zieke man van Europa, niet stoppende teleurstellende en zelfs beschamende prestaties van de Duitse voetballers en voetbalsters. Voor een moment alles vergeten en juichen voor de Duitse helden. Helaas is het slechts korte feestvreugde. Of het nu om de sport of de economie gaat, de discussie of Duitsland te traag of te zelfgenoegzaam geworden is, gaat gewoon door.

Afgelopen maanden viel de regen met bakken uit de lucht. Vorig jaar stonden we rond deze tijd voor een ongekend lange, droge en hete zomer. Dat gebeurde na een al zeer droge lente, waarbij de Rijn en vele andere rivieren niet langer bevaarbaar waren. Met de droogte in Frankrijk, Spanje en inmiddels ook weer in Duitsland is het tijd vooruit te kijken naar de aankomende zomer.

Vorige week dinsdag, op Schuman- of Europa-dag, had Olaf Scholz de grote eer het Europees Parlement toe te spreken. Met zijn of beter de huidige Duitse visie voor Europa. Wat Europa vooral te zien kreeg, was een beeld op wat Duitsers graag als leiderschap zien.

Vroeger was alles beter. Vroeger hadden voetballers verrassende commentaren. Inmiddels zijn alle kickers compleet getraind in media en uiten ze holle frasen. Een held uit die Mannschaft van de late jaren tachtig en het wereldkampioen team van 1990, was Andreas Brehme met oa de fameuze uitspraak “Haste Scheisse am Fuss, haste Scheisse am Fuss”. Kort gezegd: soms loopt gewoon alles verkeerd. De Duitse regering zou dit natuurlijk anders verwoorden, maar goed loopt het op dit moment zeker niet.

Zonder file rijden op de Duitse Autobahn. Geen wensdroom, want vorige week maandag realiteit. Een bewijs dat de soep in Duitsland nooit zo heet wordt gegeten als ze wordt opgediend. De soep wordt echter steeds duurder.

Indien niet tijdens de pandemie, dan toch door de oorlog in de Oekraïne: inmiddels heeft iedereen door wat, naast de grote afhankelijkheid van Russische energie, de grootste achilleshiel van de Duitse economie is. Ze is grotendeels afhankelijk af van internationale toeleveringsketens, en nog meer van China.

Berlijn bekritiseren is op dit moment populair, zeker onder mijn niet-Berlijnse vrienden. Daarbij gaat het geeneens over mijn, zeer slecht presterende, favoriete voetbalclub Hertha Berlijn. Nee, de kritiek gaat over de failed state, de mislukte staat, die mijn heimat in de ogen van de meeste Duitsers inmiddels geworden is.

Duitsland discussieert net als zijn buurlanden hevig over het WK voetbal. Naast de eigen kansen is vooral het wel of niet dragen van de symbolische One Love-armbanden het gesprek van de dag. De discussie leidt heel even af van het hoofdthema, de energiecrisis. En de volgende crisis klopt al op de deur.

Mijn geliefde voetbalclub redde vorige week, na alweer een rampzalig jaar, op het allerlaatste nippertje in de playoff tóch nog haar plaats in de Bundesliga. Het kwakkelende Hertha is al lang niet meer nummer één in voetballend Berlijn. Oost is in opmars. Niet alleen in het voetbal.

Waar is de Duitse Elon Musk of Steve Jobs? Waar is de charismatische en strategische Duitse leider van de politiek? Waar zijn de Duitse sporthelden, bij een groot publiek bekend en geliefd?