Carsten Brzeski

Duitsland kan blijkbaar niets groots meer. 'Godzijdank’, denken vele Europese historici. Maar het verlies van groots denken leidt inmiddels tot puinhopen. Het land heeft weinig tot geen visie op de toekomst van de eurozone of de Europese Unie. Het kampt met torenhoge kosten en foute planning bij grote infrastructuurprojecten zoals het nieuwe, nog altijd niet afgewerkte vliegveld van Berlijn en het omstreden nieuwe treinstation in Stuttgart.

Wat waren de belangrijkste krantenkoppen in Duitsland in de eerste dagen van het nieuwe jaar? Een mij onbekende Schlagerstar, van mijn leeftijd, heeft een nieuwe liefde van 18 lentes jong, honderden Duitsers zijn ingesneeuwd in Berchtesgaden en de e-mail- en Twitter-accounts van vele Bondsdagleden zijn geplunderd, waardoor de nieuwe politieke ster, Robert Habeck van de Groenen, direct zijn Facebook- en Twitter-accounts opdoekt. Maar wat Duitsland het meest bezighoudt, is dat het uit is tussen Duitslands grootste popster, Helene Fischer, en haar bijna even beroemde geliefde. Dat zijn pas echte problemen.

De ‘Parrot Sketch’ is een van mijn favoriete scènes van Monty Pythons ‘And Now for Something Completely Different’. John Cleese probeert in de dierenwinkel zijn overduidelijk dode papegaai tot leven te wekken. ‘Wakey, wakey’, wakker worden! Ook Duitsland moet wakker worden. Het is nog niet wijlen, maar het is wel tijd voor een luid ‘wakey, wakey’.

Het voetbal is terug. Meer dan twee maanden na de roemloze afgang van Die Mannschaft op het WK in Rusland komen de spelers weer in actie. Er is gek genoeg weinig veranderd. Bondscoach Joachim Löw is er nog steeds en behalve Mesut Özil zijn alle protagonisten van Rusland er ook weer bij. Wat er veranderd is? Die Mannschaft is wereldkampioen af en de druk van het ‘moeten winnen’ is weg, zeiden enkele spelers deze week. Langs de zijlijn is het rustiger. Dat geldt niet alleen voor Die Mannschaft.

'Aufstehen' - opstaan - zo heet de nieuwe beweging die Sahra Wagenknecht (ja, met de ‘h’ op die plek) de afgelopen week in het leven riep. Niet als wekroep om mijn tienerzoon na de vakantie op tijd op te laten staan voor school, maar wel als een poging om de linkse krachten in Duitsland te bundelen.

In de aanloop naar de halve finale tussen de Rode Duivels en Les Bleus stonden de Duitse kranten vol met analyses over België en hoe de Rode Duivels symbool stonden voor geslaagde integratie. Er klonk jaloezie uit de Duitse commentaren. En dat had niet alleen met voetbal te maken. Het toont aan hoe snel het land in vier jaar is veranderd.

Een WK zonder Duitsland in de hele of halve finale hebben mijn kinderen nog nooit meegemaakt. Ze kennen ook geen andere bondskanselier dan Angela Merkel. Het ene tijdperk is sinds woensdag voorbij, het andere zit mogelijk in zijn nadagen.

Thuis heb ik de voorbije maanden - het voelt aan als jaren - te maken met de onberekenbare stemmingswisselingen van een tienerzoon. Op mijn retorische vraag of urenlang het FIFA-game spelen een succesrecept is voor betere schoolprestaties, komt steevast het antwoord ‘Beetje chillen, het komt goed’. Het erge is dat mijn zoon geeneens ongelijk heeft. Zijn cijfers op school zijn helemaal niet slecht. Al zou het met iets minder chillen nog beter kunnen.

Duitsers zijn geen goede diplomaten. Charme en flexibiliteit, zo meent mijn vrouw, zijn aan hen verloren gegaan. Meningsverschillen worden nooit opgelost met een compromis, maar met gebulder en vuist op tafel. Deze ‘hau drauf’-mentaliteit heeft soms succes, maar maakt weinig vrienden. Voor de toekomst van de eurozone belooft dit karaktertrekje weinig goeds.

In Duitsland nemen ze de dierenliefde wel heel serieus. Op iets meer dan 80 miljoen inwoners lopen zo’n 8,5 miljoen honden rond. Daarom verbaast het niet dat honden nu ook mee stemmen over de toekomst van de SPD in de regering.