Ludwig Erhard
Vader van het 'Wirtschaftswunder'

Erhard maakte vooral naam als 'vader van het Wirtschaftswunder'. Hij bepleitte een sociale markteconomie, waarbij het bedrijfsleven in de praktijk grote vrijheden genoot terwijl er tevens een net van sociale voorzieningen werd opgebouwd. Zo ontstond de naoorlogse economische ordening waardoor de BRD in sneltreinvaart een moderne industrie opbouwde en zich ontwikkelde tot het op één na grootste exportland ter wereld. Als gevolg van zijn succesvolle economische politiek was Erhard zeer populair onder de bevolking. Toch zou zijn bondskanselierschap geen succes worden, zoals zijn voorganger Adenauer bij het neerleggen van zijn kanseliersambt al voorspelde.

Op 16 oktober 1963 werd Erhard bondskanselier van een coalitiekabinet tussen de CDU en de FDP. Tijdens zijn kanselierschap kreeg hij in toenemende mate te maken met problemen die de handhaving van de Hallstein-doctrine met zich meebracht. Het volharden in de ontkenning van de DDR plaatste de BRD in een moeilijke positie, zoals bleek uit de problemen die ontstonden tussen Duitsland en Egypte. Ook de Amerikaans-Duitse betrekkingen kwamen als gevolg van de Vietnamoorlog onder druk te staan. Erhard bleek niet in staat zijn eigen partij te domineren zoals Adenauer dat voorheen gedaan had.

Nadat Erhard in 1965 was herkozen tot bondskanselier kreeg hij in 1966 te maken met een kleine recessie die moest worden opgevangen met belastingverhogingen. De FDP was het oneens met deze maatregelen en een aantal van haar ministers stapte uit het kabinet. Erhard kwam deze kabinetscrisis niet te boven en trad in 1966 terug. Hij werd opgevolgd door Kurt Georg Kiesinger, de leider van de latere Grote Coalitie tussen de CDU en de SPD. Erhard overleed op 5 mei 1977 in Bonn.