Kernenergie
Energievoorziening

Na de oliecrisis van 1973 besloten veel landen, waaronder Duitsland, tot de bouw van kerncentrales om minder afhankelijk te zijn van de olieproducerende landen in het politiek instabiele Midden-Oosten.

Kernenergie was in Duitsland net als in andere Westerse landen omstreden door het stralingsgevaar en het kernafval. In 2000 bereikte de regering-Schröder
van SPD en Groenen met de energieleveranciers een principe-akkoord de Duitse kerncentrales op termijn te sluiten: de Atomausstieg.

De regering van CDU/CSU en FDP draaide dit besluit in 2009 terug. Na de kernramp in het Japanse Fukushima in  maart 2011 veranderde de regering onder druk van de publieke opinie van standpunt. Acht centrales werden drie dagen na de kernramp tot nader order gesloten. In mei 2011 besloot de regering tot een definitieve Atomausstieg: in 2022 moet de laatste kerncentrale van het net worden gehaald.

Energieconcerns

Het besluit viel de grote energieconcerns rauw op hun dak. Zij zagen zich niet alleen geconfronteerd met fiks tegenvallende winsten, maar moesten ook opdraaien voor de afbraak van de centrales en voor het opruimen van het kernafval. Hiervoor hadden ze geld opzij gezet, maar het is de vraag of dat genoeg is. Voor een deel zit het geld van de maatschappijen vast in onroerend goed - waaronder opmerkelijk genoeg ook de kerncentrales zelf. Omdat deze op termijn niets meer waard zijn, verdwijnt daarmee ook kapitaal.

Faillissementen onder de Duitse energiereuzen zijn niet uitgesloten. In dat geval draait de Duitse burger helemaal op voor de kosten. De twee grootste Duitse concerns, Eon en RWE, hadden in 2015 bijvoorbeeld allebei een schuld van meer dan 30 miljard euro.

In 2015 werd de kerncentrale te Grafenrheinfeld volgens schema gesloten. In Europees perspectief heeft de Duitse Atomausstieg overigens geen navolging gevonden. Wel werd op verzoek van Duitsland in 2011 besloten om alle bestaande kerncentrales in de EU stresstests te laten ondergaan.