Europa als vredesorde
‘Ostpolitik’ en uitbreiding EG onder Brandt: 1969-1974
Willy Brandt, de eerste sociaaldemocratische bondskanselier van de Bondsrepubliek, was een warm voorstander van Europese integratie. Een sterke Europese Economische Gemeenschap (EEG) was voor Brandt niet alleen een middel om Duitsland op economisch gebied een belangrijke rol te laten spelen maar ook om, samen met de Europese partners, een grote rol in de internationale politiek te spelen.
© Wikimedia Commons/Szczebrzeszynski/ccIn Warschau werd een plein naar de Duitse kanselier Brandt vernoemd.
In Europa ging na 1969 een frisse wind waaien. De Franse president De Gaulle trad af en zijn opvolger Georges Pompidou maakte een einde aan de Franse politiek van de lege stoel waarmee het land de Europese besluitvorming blokkeerde. Kanselier Brandt schrok er niet voor terug om soevereiniteit aan Europa af te dragen en probeerde het vastgelopen proces van Europese integratie vlot te trekken.
Het einddoel dat Brandt voor ogen had was een verenigd, federaal en democratisch Europa. Brandt was een groot voorstander van de toetreding van Groot-Brittannië en streefde daarnaast naar een uitbreiding van de samenwerking op Europees niveau. Brandts’ visie op Europa beperkte zich niet tot West-Europa. De EEG moest volgens hem geen nieuw machtsblok worden maar een Europese vredesorde. Na de bouw van de Berlijnse muur in 1961 was volgens Brandt de politiek ten aanzien van de DDR aan revisie toe. Daarom zette hij zich in voor een betere verstandhouding met de Oost-Europese staten, zijn bekende Ostpolitik. De samenwerking met West-Europese staten werd voor Brandt niet minder belangrijk. Hij zag een stabiele EEG als voorwaarde voor verbeteringen in de relaties met de DDR en de andere landen van het Warschaupact.