Spookstad Spreepark
Gastcolumn
Columns - 19 augustus 2003
(19 augustus 2003) Eigenlijk zou het prima stof zijn voor een kinderverhaal: midden in Berlijn ligt een verlaten sprookjespark. De draaimolens zijn vervallen, het reuzenrad staat stil, de levensgrote draken en olifanten zijn omgevallen en verwaarloosd. Maar temidden van de vergane glorie waart een oude man als een geest door een spookstad. Ja zeker, hier woont nog iemand. Het is de vroegere tekenaar van het park, de ontwerper van de sprookjesfiguren, een Engelsman nota bene, goedgehumeurd, vriendelijk voor kinderen en ietwat vereenzaamd.
van Krijn Thijs
De weggetjes van en naar het Western-dorp zijn overwoekerd. In het dorp zelf vieren de spinnen hoogtij: de balustrade van de bank, het station van het kleine spoorlijntje, de galg en de uitkijktoren zijn bezaaid met spinnenwebben en brandnetels. "I've never seen such industrious spiders as German spiders," grapt de Engelsman wrang. Zo moeten de spooksteden eruit hebben gezien, ten tijde van de goudkoorts in Amerika. Scheefgezakte snoepkraampjes, een leeggelopen vijver. Wat er buiten het Western-dorp op het dertig hectare grote terrein nog aan attracties staat, is kapot of het wordt afgebroken en verkocht. De schuldeisers worden steeds opdringeriger.
"It could be a goldmine," zegt de tekenaar terecht over het Spreepark (mooie beeldspraak in het Western-dorp). Hij snapt niet hoe ze de zaak zo hebben kunnen laten ontsporen. Hijzelf zal nergens anders meer aan de slag komen op zijn leeftijd. Als het park niet snel wordt opgelapt, moet hij terug naar Engeland. Maar de ervaren designer loopt over van fantasie en werklust. Zijn muren hangen vol met tekeningen van vriendelijke monsters en ontwerpen voor nieuwe attracties. Er staan kleine figuurtjes op de vensterbank, sommige komen overeen met de overwoekerde gestalten in het park erachter...
Ach, de hoeveelste Planungsruine zal het Spreepark zijn? De Berlijnse gemeenteraad is in elk geval niet geheel onschuldig aan de ondergang van het Spreepark. Als Kulturpark ging het in 1969 open, op de twintigste verjaardag van de DDR. Het park was een groot succes, maar de bezoekersaantallen verminderden na de val van de Muur snel. De stad verpachtte het park in 1996 na lange onderhandelingen aan een snelle manager, die vele investeringen en een bloeiend pretpark beloofde. De stad was allang blij dat ze ervan af was en gaf voor vele miljoenen bankgaranties af. Maar verder dan lange ruzies over Naturschutz in het omliggende bos en over aan te leggen parkeerplaatsen zijn gemeenteraad en manager nooit gekomen. Over de pachter bestaan vele indianenverhalen. In elk geval hield hij in 1999 op met het betalen van de pachtsom, de bezoekercijfers daalden verder en in de winter van 2002 nam hij opeens de wijk naar Peru. In zijn zak enige miljoenen van onduidelijke oorsprong. Per vrachtschip had hij zelfs de beste attracties verscheept, om er in Lima een nieuw pretpark mee op te richten. Berlijn bleef met een schuldenberg van tientallen miljoenen zitten.
Nu wordt er een nieuwe investeerder gezocht, die het hele complex - of wat er van over is - opkoopt en er weer een glimmend sprookjespark met vrolijke bezoekers van maakt. Leuk idee in een stad, waar geen geld is. Tot die tijd groeit het gras, en weven de spinnen. De oude tekenaar is sceptisch. En de grote zwanen en olifanten staan er maar verloren bij. Slaapt Berlijn soms?
Reacties
Geen reacties aanwezig