Artikelen

door Suzanne Barbier Niets heeft zo"n grote aantrekkingskracht op de Berlijnganger als de geschiedenis van de stad. Miljoenen toeristen bezoeken jaarlijks de stad om door het roemruchte Duitse verleden te dwalen. Brandenburger Tor, Reichstag en Gedächtniskirche: de geschiedenis wordt tastbaar op elke straathoek. Toch is Berlijn niet alleen een openluchtmuseum zoals menige andere Europese hoofdstad. Wie door de stad wandelt, ervaart dat Duitsland een ander land is geworden sinds de val van de Muur. Een land dat 'gewoon' wil zijn, als ieder ander. Een verhaal over hoe met de Berliner Republik een nieuw hoofdstuk in de Duitse geschiedenis is begonnen. 

Na bijna drie maanden overleg met verschillende beoogde coalitiepartners maakte de op 21 oktober 2001 gekozen burgemeester van Berlijn, Klaus Wowereit op 9 januari 2002 bekend dat zijn sociaal-democratische partij, de SPD, een regeringsakkoord heeft bereikt met de PDS (opvolger van de communistische SED) van Gregor Gysi. Wat velen na de verkiezingswinst van de PDS vreesden is nu werkelijkheid: Berlijn zal de komende jaren mede worden geregeerd door de erfgenamen van de partij die verantwoordelijk was voor de bouw van de Muur.

De stad Berlijn leeft: vrijwel dagelijks valt er iets te beleven op het gebied van kunst en muziek en er is met regelmaat wel een feest of festival. U hoeft zich nooit te vervelen tijdens een verblijf aan deze levendige stad.

Stap 1: Het besluit Volmondig beamen alle drie de Berlijn-gangers dat het een bewuste keuze was om een tijdje in Berlijn te gaan…

Berlijn is blut. Hoe blut, dat weet alleen de nieuwe senator van Financiën van de rode coalitie. In het gebruikelijke politieke proza roept hij zijn collega-senatoren op tot ongekende bezuinigingen. Vooral de afdeling Kultur, Wissenschaft und Bildung moet het ontgelden, ondanks de verkiezingsbeloften. De krantenbijlagen in de Kulturstadt schreeuwen moord en brand. Wordt Berlijn echt een culturele woestijn?

Noem Berlijn in een adem met kunst en de doorsnee bezoeker denkt aan de klassiekers Brecht, Marlene (Dietrich natuurlijk) en de Museumsinsel in de Spree. Berlijn blijkt echter ook als een magneet te werken op jonge kunstenaars. Van overal ter wereld trekken ze naar de Duitse hoofdstad om zich voor korte of langere tijd te settelen in de oude arbeiderswijken Prenzlauer Berg, Friedrichshain, Mitte en Kreuzberg.

Het was een feestje van bijzondere betekenis, in mei 2001. De officiële opening van de nieuwe bondskanselarij, het onderkomen van Gerhard Schröder, markeerde een nieuw hoogtepunt in de ontwikkeling van Berlijn als hoofdstad van de Bondsrepubliek Duitsland.

(1 februari 2002) Natuurlijk wil ik over Duitsland wat zeggen. En over Duitsers. Ik ken ze tenslotte, ik ben er geweest, ik heb er geleefd.

Eigenlijk wilde ik een column schrijven over het feit dat Duitsland geen woon-TV-programma´s heeft. Dat viel mij enige tijd geleden al op, maar het schoot me weer te binnen toen ik van de week een slaapbank kocht bij Ikea. Ik kan echter helemaal geen leuk verhaal over wonen in Berlijn verzinnen.

(23 januari 2002) Sinds de parlementsverkiezingen van 1980 stond een ding in de Duitse politiek als een paar boven water: iemand uit Beieren wordt nooit bondskanselier. Het protestantse Noorden kiest geen Beierse katholiek uit de Christelijk Sociale Unie (CSU), de Beierse zusterpartij van de CDU, en ook voor de Rijnlanders en de Westfalen deugen de Beieren van nature al niet.