Berlijnse avonden
Berlijnse Berichten

Grootse plannen werden al snel bijgesteld, want we hebben geen structurele sponsors. De verkiezingsavond die we in mei organiseerden werd door de ambassade ondersteund, maar de overige avonden moesten we creatief regelen. Gelukkig zijn er in Berlijn nog steeds goedkoop interessante locaties te vinden, en zo vond een optreden van de in Duitsland wonende Nederlandse liedjeszanger Cornelis Voogdt met de aansluitende Hollanddisco in een loods op een rangeerterrein in Friedrichshain plaats.

Het idee hadden we natuurlijk gejat van de Russendisko, maar het was er niet minder leuk om. Tot onze verrassing lazen we de volgende dag een reactie van een Duitse journalist in de Berliner Zeitung. Verbaasd had hij ons Berlijnse Nederlanders gadegeslagen en bijna jaloers merkte hij op dat wij tenminste ongecompliceerd nationalistische feestjes konden vieren. Ik raak altijd weer een beetje geïrriteerd van dit soort beschouwingen, omdat ik vind dat Duitsers ook best ongecompliceerd van hun cultuur mogen genieten en omdat ik vind dat Nederlanders vaak te zelfingenomen zijn, maar bij nader beschouwing moest ik hem gelijk geven. We dansten blij en gelukkig met werkelijk alles wat de Nederlandstalige popscene heeft voortgebracht mee, zelfs de DJ stond verbaasd te kijken naar wat hij teweegbracht. We mogen nog blij zijn dat de journalist ons niet gênant vond.

Afgelopen weekend hadden we drie Nederlandse schrijvers en de band Naar Tevredenheid op bezoek. Ik had geen idee wat ik me bij hun gezamenlijke optreden voor moest stellen (lezen? muziek? lezen op muziek?), maar gelukkig zijn de andere organiseerders cultureler onderlegd dan ik. Naar Tevredenheid heeft teksten van Nederlandse dichters op muziek gezet en Adriaan Jaeggi, Jaap Scholten en Thomas Wieringa lazen voor.

Mijn verhuisstress verdween onmiddellijk bij hun optreden. Maar nog veel erger: bij een vraaggesprek met de schrijvers kreeg ik opeens weer zin in de Nederlandse politiek en ontwikkelingen. Het afgelopen jaar heb ik op een afstand de gebeurtenissen in Nederland gevolgd en me er voornamelijk aan geërgerd. Misschien is het goed dat "onbespreekbare onderwerpen door Pim bespreekbaar zijn gemaakt", maar ik heb nog steeds het gevoel dat politici een voorbeeldfunctie hebben en het land dienen te besturen, en niet lukraak populistische dingen mogen roepen. Het lukt me ook meestal niet rustig te blijven als ik aan Duitse vrienden uitleg wat er in Nederland speelt.

Verbaasd stelden Wieringa en Scholten vast dat ze politiek geëngageerder aan het worden waren. "Waarom niet al eerder dan?" kwam een vraag uit het publiek. Het leek alsof ze voor het eerst een antwoord formuleerden. Ze waren vroeger cynischer - "Ik heb teveel Celine gelezen", zei Scholten - en onder 'Paars' heerste het gevoel dat het geen zin had tegen taboes te trappen, dat je dezelfde achtergrond deelde en daarom onderdeel uitmaakte van het geheel. Scholten noemde zijn kinderen, voor wie hij zich verantwoordelijk voelt en die ook in een normaal land moeten kunnen opgroeien. Het maakt het schrijven leuker en nuttiger. Dit laatste is mijn interpretatie en ik hoop dat het waar is.

Ik kreeg in ieder geval opeens weer enorm veel zin in Nederland en het schrijven van een column. Dat ik dat niet meteen gedaan heb, ligt aan Naar Tevredenheid, die we het Berlijnse nachtleven hebben laten zien. Daarvoor in de ruil kregen wij inzicht in het leven van Amsterdamse rocksterren (die kijken ´s nachts op hun hotelkamer ook gewoon maar MTV). Ik wil niet zo ver gaan de Duitse journalist gelijk te geven, maar ik heb twee buitengewoon cultureel verantwoorde en tegelijkertijd prettig ongecompliceerde avonden gehad en daarmee mijn negatieve Nederlandbeeld weer een beetje bijgesteld.

Links:

artikel over Berlijnse avonden in Berliner Zeitung

Berlijnse avonden