Columns

(12 januari 2005)  Sinds het invallen van de winter behoor ik tot een uitstervende, maar daardoor niet minder ontzagwekkende groep van diehards: de kolenkachelbezitters. Aan mijn lijf geen cv-ketel!

(28 december 2004) “Endi...was?”, vraagt mijn huisgenootje terug. “Endivien!”, herhaal ik met nadruk. Toegegeven: zelf moest ik het Duitse woord voor andijvie ook eerst in het woordenboek opzoeken, al ben ik Duitse.

(13 december 2004) “Winter in Hamburg” zong Frank Boeijen in 1987. Destijds had ik nooit kunnen vermoeden, dat ik ooit zelf naar “deze koude stad, waar liefde was” zou verhuizen.

(20 november 2004) Drie weken geleden is de wintertijd ingegaan. Dit blijkt in Berlijn een ingrijpender gebeurtenis te zijn dan in Nederland. Gelukkig heb ik een sjaal gekocht. Terwijl ik mijn aanwinst nog maar eens stevig vastknoop, loop ik langs een groot leegstaand gebouw, waar met veel gevoel voor kleurgebruik en effect op de toeschouwer de tekst “Fuck the free world” is aangebracht. Ik vraag me af welke wonderlijke politieke opvatting de graffiti-kunstenaar tot zijn daad zou hebben geïnspireerd. Die tekst zou vijftien jaar geleden op die andere Muur toch aardig misstaan hebben. Zou het toeval zijn dat die andere Muur in november is doorbroken, of was dit een poging aan de winterdroefheid te ontkomen? Vijftien jaar geleden was de slogan nog: “Wir sind ein Volk”. En nu dus “Fuck the free world”. Ach, misschien had juist de laatste tekst op de Muur moeten staan: als iets meer Oost-Berlijners dit letterlijk hadden opgevat, was de eenheid van beide volkeren aardig dichterbij gekomen.

(14 oktober 2004) Amsterdam is eigenlijk maar een heel chagrijnige stad. Daar ben ik wel achter gekomen nu ik sinds een paar weken in Berlijn woon. Waar mensen in de Nederlandse hoofdstad nogal langs elkaar heen leven, maken de Berlijners graag een praatje met wildvreemden, zoals ik. Maar of je altijd blij moet zijn met de communicatiedrang van de Duitse hoofdstedelingen?

(8 oktober 2004) Toen ik twee jaar geleden voor een half jaar naar Berlijn vertrok, voorspelden mijn vrienden mij stuk voor stuk, dat ik daar de liefde van mijn leven tegen het lijf zou lopen en niet meer terug zou komen. Ze hadden niet helemaal ongelijk. Ik werd verliefd, niet op een man (okay, ook op een man, maar dat doet nu even niet ter zake), maar op de stad.

(22 september 2004) In 2004, een halve eeuw na de aftrap voor de wederopbouw, reed Dylan van Eijkeren in de BMW de hele winter rond in Duitsland. Hij had geen vastomlijnde route. Hij had gespaard en zou reizen tot zijn geld op was. Van Eijkeren wilde zich laten leiden door wat op zijn weg kwam, al had hij een handvol afspraken en een paar reserveringen. Hij hoefde niks. Hij wilde reizen, hij zou onderweg zijn. Het draaide om de reis, niet om de aankomst.

(16 september 2004) Ik heb vrienden die alles doen om het openbaar vervoer in Berlijn te mijden. Het is, vinden zij, vervelend om met het openbaar vervoer te reizen. Ik begrijp dat niet. Als je twee jaar lang met aanzienlijke vertragingen tussen Amsterdam en Hilversum heen en weer hebt gependeld, dan word je een beetje gelukkig van het bericht: "Dames en heren de Ringbahn nummer 42 richting Jungfernheide via Gesundbrunnen, heeft een vertraging van naar verwachting drie minuten." Nog gelukkiger word je, als de S-Bahn daadwerkelijk drie minuten later het station komt binnenrijden.

In 2004, een halve eeuw na de aftrap voor de wederopbouw, reed Dylan van Eijkeren in de BMW de hele winter rond in Duitsland. Hij had geen vastomlijnde route. Hij had gespaard en zou reizen tot zijn geld op was. Van Eijkeren wilde zich laten leiden door wat op zijn weg kwam, al had hij een handvol afspraken en een paar reserveringen. Hij hoefde niks. Hij wilde reizen, hij zou onderweg zijn. Het draaide om de reis, niet om de aankomst.

In 2004, een halve eeuw na de aftrap voor de wederopbouw, reed Dylan van Eijkeren in de BMW de hele winter rond in Duitsland. Hij had geen vastomlijnde route. Hij had gespaard en zou reizen tot zijn geld op was. Van Eijkeren wilde zich laten leiden door wat op zijn weg kwam, al had hij een handvol afspraken en een paar reserveringen. Hij hoefde niks. Hij wilde reizen, hij zou onderweg zijn. Het draaide om de reis, niet om de aankomst.