Columns

Toen ik – ik schrik ervan om het neer te schrijven – zo’n kwarteeuw geleden begon aan mijn studies Germaanse Talen in Leuven, moesten we twee talen kiezen waarop we ons zouden focussen. We hadden de keuze tussen het Nederlands, Engels of Duits. Mij leek die keuze een no-brainer: uiteraard zou ik kiezen voor Engels en Duits. Toen het academiejaar begon en ik de studentenverdeling zag, bleek dat zo’n 85% van mijn medestudenten hadden gekozen voor Nederlands en Engels, zo’n 10% voor Nederlands en Duits, en de rest, ja, daar zat ik tussen.

"Wir wollen mit Wumms aus der Krise kommen,” verklaarde toenmalig vicekanselier Olaf Scholz in juni 2020. De regering van christen- en sociaaldemocraten onder leiding van bondskanselier Angela Merkel wilde zich met een knal uit de beklemming van de coronacrisis bevrijden. Scholz presenteerde een corona-steunpakket ter waarde van meer dan 100 miljard euro. Nu hij zelf bondskanselier is, geconfronteerd met een knoert van een energiecrisis, pakt Scholz uit met een dubbele knaller, een Doppel-Wumms: 200 miljard euro. Bam!

Ze gaan dicht tegen het eind van het jaar! Neen, ze blijven draaien tot na de winter! Tot april en geen dag langer! Tot minstens eind 2024 moeten ze lopen!

Het is gebeurd, zomaar ineens: ik moest lachen, gewoon echt lachen om een Duitse serie, die ook nog eens bedoeld was om mij aan het lachen te maken. En ja, dat is nogal wat, want als er één ding is waar ik in Duitsland maar niet aan heb kunnen wennen, is het wel de Duitse humor.

Eigenlijk is het niets bijzonders, het is een Schlager zoals er tientallen bestaan: het gaat over een vrouw die Layla heet en 'jünger, schöner, geiler' zou zijn. Gezongen wordt het door twee olijk grijnzende, ongevaarlijk ogende jongemannen. Maar nu het lied op een aantal Duitse volksfeesten niet meer gedraaid mag worden, is het zomaar ineens politiek geworden.

'De punkers komen!' schreeuwt het van de website van de Bild-Zeitung en binnen de kortste tijd hebben andere conservatieve media het overgenomen. Het eiland Sylt, het bekende toevluchtsoord voor de rijke West-Duitser, zou in het pinksterweekend worden overspoeld door punkers als gevolg van het 9-euro-ticket, die nieuwe tijdelijke maandkaart voor het Duitse openbaar vervoer.

Mijn geliefde voetbalclub redde vorige week, na alweer een rampzalig jaar, op het allerlaatste nippertje in de playoff tóch nog haar plaats in de Bundesliga. Het kwakkelende Hertha is al lang niet meer nummer één in voetballend Berlijn. Oost is in opmars. Niet alleen in het voetbal.

Waar is de Duitse Elon Musk of Steve Jobs? Waar is de charismatische en strategische Duitse leider van de politiek? Waar zijn de Duitse sporthelden, bij een groot publiek bekend en geliefd?

"Ten aanval!" Mijn zoontje komt schreeuwend van enthousiasme op me afgerend. Hij heeft zijn waterpistool, een flink ding uit een Nederlandse winkelketen, in de aanslag om mij eens goed nat te spuiten. Ik lach met hem mee, maar moet opeens ook wel aan de strenge Duitse progressieven denken. Wat zouden zij hier van vinden - juist nu?

Meer dan tien jaar geleden ging Olaf Scholz de campagne voor de burgemeestersverkiezingen in Hamburg in met de uitspraak ‘wie leiderschap bestelt, kan het bij mij krijgen’. Als bondskanselier achtervolgt die uitspraak hem nog altijd. In plaats van leiderschap krijgt en vertoont Duitsland het bekende gedrag met een paar nieuwe elementen: twijfelen, treuzelen en holle leuzen. Beloven maar niets doen.