Columns

Overal in Europa, vooral in Duitsland, voeren klimaatactivisten de strijd op voor meer klimaatinspanningen. Het voorbije jaar doken de ‘Klimakleber’ op, zij die zich met lijm, eerst aan de straten, later ook aan kunstwerken vastkleefden om te tonen: wij laten dit niet los. Ze stellen de vraag: Was wenn die Regierung das nicht im Griff hat? Wat als onze regering het niet kan? Niet geheel onterecht die vraag. Begin november heeft de deskundigenraad voor klimaat van de Duitse regering verklaard dat Duitsland zijn klimaatdoelstellingen voor 2030 waarschijnlijk niet zal halen.

De Duitse regering heeft drie steunpakketten gemaakt om haar bevolking door de moeilijke crisistijden te loodsen. Kritiek op veel van de maatregelen is dat ze het Gießkanne-principe volgen. Met een gieter wordt alle steun over de mensen heen gesproeid, zonder al te veel onderscheid te maken tussen de welgestelden en de mensen die moeten krabben om rond te komen.

Hoe vaak gebeurt het niet dat je denkt: erger kan niet, en dan … gaat het toch nog wat meer bergaf? Dit ging de laatste tijd helaas ook op voor de Duitse Ampelregierung. Met veel bombarie en stralend van de samenhang kondigden de ministers eind vorig jaar hun regeerakkoord aan. “Wij worden verenigd door de wil om het land beter te maken,” klonk het unisono.

Nu ze verhuisd zijn valt het me pas goed op: het Nederlands-Spaanse liefdespaar zegt nog steeds ‘Schatz’, ‘Bitte’ of ‘Ich vermisse dich’ tegen elkaar, en schreeuwt, als ik er niet bij ben, vast ook wel eens ‘Arschloch’. Zoals zovele internationale paren hebben ze elkaar in Berlijn leren kennen, en in plaats van Engels is Duits de taal van hun liefde geworden - ook al zijn ze nu alweer jaren weg uit Duitsland.

Toen ik – ik schrik ervan om het neer te schrijven – zo’n kwarteeuw geleden begon aan mijn studies Germaanse Talen in Leuven, moesten we twee talen kiezen waarop we ons zouden focussen. We hadden de keuze tussen het Nederlands, Engels of Duits. Mij leek die keuze een no-brainer: uiteraard zou ik kiezen voor Engels en Duits. Toen het academiejaar begon en ik de studentenverdeling zag, bleek dat zo’n 85% van mijn medestudenten hadden gekozen voor Nederlands en Engels, zo’n 10% voor Nederlands en Duits, en de rest, ja, daar zat ik tussen.

"Wir wollen mit Wumms aus der Krise kommen,” verklaarde toenmalig vicekanselier Olaf Scholz in juni 2020. De regering van christen- en sociaaldemocraten onder leiding van bondskanselier Angela Merkel wilde zich met een knal uit de beklemming van de coronacrisis bevrijden. Scholz presenteerde een corona-steunpakket ter waarde van meer dan 100 miljard euro. Nu hij zelf bondskanselier is, geconfronteerd met een knoert van een energiecrisis, pakt Scholz uit met een dubbele knaller, een Doppel-Wumms: 200 miljard euro. Bam!

Ze gaan dicht tegen het eind van het jaar! Neen, ze blijven draaien tot na de winter! Tot april en geen dag langer! Tot minstens eind 2024 moeten ze lopen!

Het is gebeurd, zomaar ineens: ik moest lachen, gewoon echt lachen om een Duitse serie, die ook nog eens bedoeld was om mij aan het lachen te maken. En ja, dat is nogal wat, want als er één ding is waar ik in Duitsland maar niet aan heb kunnen wennen, is het wel de Duitse humor.

Eigenlijk is het niets bijzonders, het is een Schlager zoals er tientallen bestaan: het gaat over een vrouw die Layla heet en 'jünger, schöner, geiler' zou zijn. Gezongen wordt het door twee olijk grijnzende, ongevaarlijk ogende jongemannen. Maar nu het lied op een aantal Duitse volksfeesten niet meer gedraaid mag worden, is het zomaar ineens politiek geworden.

'De punkers komen!' schreeuwt het van de website van de Bild-Zeitung en binnen de kortste tijd hebben andere conservatieve media het overgenomen. Het eiland Sylt, het bekende toevluchtsoord voor de rijke West-Duitser, zou in het pinksterweekend worden overspoeld door punkers als gevolg van het 9-euro-ticket, die nieuwe tijdelijke maandkaart voor het Duitse openbaar vervoer.