Columns

(11 maart 2005) De Hamburgse mode kent eigenlijk maar één kleur: het hanseatisch Blau. Hamburg is er misschien juist daarom zo trots op, dat de hanzestad trendsetter is: vanaf volgende maand worden er de nieuwe, blauwe politie-uniformen ingevoerd, ontworpen door de 76-jarige designer Luigi Colani. Uiterlijk in de zomer van dit jaar zullen alle 5500 politieambtenaren aan de Elbe in één keer compleet zijn uitgerust met de nieuwste snit. Daarmee is Hamburg de eerste deelstaat, waar het lelijke groenbeige boswachteruniform aan de wilgen wordt gehangen.  

(3 februari 2005) We hadden er zo naar uitgekeken, maar het gaat niet door. Op zondag 13 februari zou Frederick Taylor zijn boek over het bombardement op Dresden, op die dag precies zestig jaar geleden, in Nederland komen voorstellen. Taylor zou in discussie gaan met Jörg Friedrich, die ook een boek schreef over de geallieerde bombardementen op Duitsland. Na een ontmoeting tussen beide heren in Berlijn vorige maand, wenst Taylor echter nooit meer in één ruimte met Friedrich te vertoeven.

Ga zo door! Blijf zo goed bezig en word nóg beter!” luidde de welgemeende aansporing van bondskanselier Schröder aan de Deutsche Telekom, het voormalig staatsbedrijf dat onlangs tien jaar privatisering vierde. “Een succesverhaal”, zo karakteriseerde de kanselier die.

(12 januari 2005)  Sinds het invallen van de winter behoor ik tot een uitstervende, maar daardoor niet minder ontzagwekkende groep van diehards: de kolenkachelbezitters. Aan mijn lijf geen cv-ketel!

(28 december 2004) “Endi...was?”, vraagt mijn huisgenootje terug. “Endivien!”, herhaal ik met nadruk. Toegegeven: zelf moest ik het Duitse woord voor andijvie ook eerst in het woordenboek opzoeken, al ben ik Duitse.

(13 december 2004) “Winter in Hamburg” zong Frank Boeijen in 1987. Destijds had ik nooit kunnen vermoeden, dat ik ooit zelf naar “deze koude stad, waar liefde was” zou verhuizen.

(20 november 2004) Drie weken geleden is de wintertijd ingegaan. Dit blijkt in Berlijn een ingrijpender gebeurtenis te zijn dan in Nederland. Gelukkig heb ik een sjaal gekocht. Terwijl ik mijn aanwinst nog maar eens stevig vastknoop, loop ik langs een groot leegstaand gebouw, waar met veel gevoel voor kleurgebruik en effect op de toeschouwer de tekst “Fuck the free world” is aangebracht. Ik vraag me af welke wonderlijke politieke opvatting de graffiti-kunstenaar tot zijn daad zou hebben geïnspireerd. Die tekst zou vijftien jaar geleden op die andere Muur toch aardig misstaan hebben. Zou het toeval zijn dat die andere Muur in november is doorbroken, of was dit een poging aan de winterdroefheid te ontkomen? Vijftien jaar geleden was de slogan nog: “Wir sind ein Volk”. En nu dus “Fuck the free world”. Ach, misschien had juist de laatste tekst op de Muur moeten staan: als iets meer Oost-Berlijners dit letterlijk hadden opgevat, was de eenheid van beide volkeren aardig dichterbij gekomen.

(14 oktober 2004) Amsterdam is eigenlijk maar een heel chagrijnige stad. Daar ben ik wel achter gekomen nu ik sinds een paar weken in Berlijn woon. Waar mensen in de Nederlandse hoofdstad nogal langs elkaar heen leven, maken de Berlijners graag een praatje met wildvreemden, zoals ik. Maar of je altijd blij moet zijn met de communicatiedrang van de Duitse hoofdstedelingen?

(8 oktober 2004) Toen ik twee jaar geleden voor een half jaar naar Berlijn vertrok, voorspelden mijn vrienden mij stuk voor stuk, dat ik daar de liefde van mijn leven tegen het lijf zou lopen en niet meer terug zou komen. Ze hadden niet helemaal ongelijk. Ik werd verliefd, niet op een man (okay, ook op een man, maar dat doet nu even niet ter zake), maar op de stad.

(22 september 2004) In 2004, een halve eeuw na de aftrap voor de wederopbouw, reed Dylan van Eijkeren in de BMW de hele winter rond in Duitsland. Hij had geen vastomlijnde route. Hij had gespaard en zou reizen tot zijn geld op was. Van Eijkeren wilde zich laten leiden door wat op zijn weg kwam, al had hij een handvol afspraken en een paar reserveringen. Hij hoefde niks. Hij wilde reizen, hij zou onderweg zijn. Het draaide om de reis, niet om de aankomst.