Artikelen

In 1990 maakten de Oost-Berlijners Klaus en Rita Hoffmann deel uit van een experiment zonder weerga. Toen de DDR werd opgeheven, waren beiden hun banen kwijt. Als Klaus Hoffmann toen had geweten dat hij, een vooraanstaand academicus, nog met stofzuigers langs de West-Duitse deuren zou gaan, zou hij ongetwijfeld hard hebben gelachen. Hoe verging het ze in 2000?

Al in 1980 sloot de virtuoze trompettist Andreas (Andy) Altenfelder zich in Berlijn, Hauptstadt der DDR bij het Willem Breuker Kollektief. Annemieke Hendriks sprak beide muzikanten in 2005.

Markus Wolf was van 1952 tot 1986 de spionagechef van de Duitse Democratische Republiek. Toen ging hij boeken schrijven, waarin hij zich van zijn liberale kant liet zien. In 2003 sprak Annemieke Hendriks met Wolf, die in 2006 overleed.

Ruim veertig jaar diende het dagblad Neues Deutschland de DDR. Totdat de Muur viel. De krant overleefde, maar de abonnees sterven uit. In 2001 was Annemieke Hendriks in het kader van een uitwisselingsprogramma een aantal maanden te gast bij de oude partijkrant.

Zonder veel ruchtbaarheid begon Berlijn op 1 januari 2001 aan een groot experiment. Op die dag fuseerde Friedrichshain, de kleinste wijk van de stad, met Kreuzberg. Het stadsdeel Friedrichshain-Kreuzberg is het symbool van het nieuwe Berlijn. Maar vooralsnog stuiten de west- en oostwaartse bewegingen nog op mentale grenzen.

Hans Modrow was na de val van de Muur de laatste communistische premier van de DDR. Onlangs liep hij woest weg uit een vergadering van de PDS, waarvan hij erelid is. De Partij van het Democratisch Socialisme, die uit de SED is voortgekomen, had de bouw van de Muur, precies veertig jaar geleden, officieel veroordeeld. Modrow stáát voor de Muur.

Het is 7 oktober 1999, de dag dat de DDR vijftig jaar zou hebben bestaan. In Erfurt, de hoofdstad van de Duitse deelstaat Thüringen, gaat de film ‘Sonnenallee’ van de Oost-Duitsers Leander Haußmann (regie) en Thomas Brussig (scenario) in première. Brussigs boek naar de film is in het Nederlands verschenen onder de titel ‘Het mooiste meisje van Berlijn’.

“Toeristen komen hier in de Neustadt amper. Die zijn gemiddeld 68 jaar en blijven hangen in de wederopgebouwde Altstadt aan de andere kant van de Elbe. Maar zonder de Neustadt zou Dresden geen stad zijn.” Erik Tischer, de dertigjarige uitbater van het Jazz Cafe aan de Louisenstraße, krijgt luide bijval van de resterende gasten op dit middernachtelijk uur. “Dit is de enige wijk van Dresden waar te leven valt.” “Waar überhaupt leven is.” “Cultuur? Waar? In die dode gebouwen drüben, waarin ze zoveel geld stoppen?” “Cultuur is iets wat hier en nu gebeurt.”

In zijn befaamde Wende-roman ‘Simpele story’s – Een roman uit de Oost-Duitse provincie’ schildert Ingo Schulze hoe gedesoriënteerd de DDR-burger tussen 1990 en 1997 rondliep. En hoe hij zich met veel vallen en opstaan opnieuw leerde oriënteren.

Een groep volwassen bleekneuzen uit de industrieel zwaar vervuilde regio Bitterfeld-Wolfen bij Dessau heeft een driedaags reisje Amsterdam geboekt. Dankzij de Nederlandse reispenose komen ze niet veel verder dan een nieuwe kaasboerderij in een weiland, een korte rondvaart door de hoofdstad en hun hotel in een buitenwijk van Rotterdam. Hoe staat het anno 1992 met het incasseringsvermogen van de Ossi?