Controle door de geallieerden
Een nieuw begin voor de Duitse film, 1945-1949
De Duitse film beleefde na de wapenstilstand van 8 mei 1945 zijn Stunde Null. Veel filmstudio’s waren tijdens de oorlog verwoest, de productie lag stil en het was onduidelijk wanneer filmmakers weer aan de slag mochten.
Aanvankelijk kregen alle regisseurs van de geallieerden een draaiverbod. De meeste studiowerknemers werden ontslagen en de inboedel en het vermogen van de studio’s werden in beslag genomen. De Duitse studio’s die nog overeind stonden, gebruikten de geallieerden vooral voor nasynchronisatie van hun eigen films.
Duitsland werd door de geallieerden verdeeld in vier bezettingszones, waar de militaire bestuurders censuurorganen oprichtten. Deze moesten bepalen welke films geschikt waren voor de Duitse ‘heropvoeding’. Al snel bleek dat het buitenlandse entertainment minder effect had dan de Duitse bioscoopjournaals. Die waren al in mei 1945 hervat.
Net als de rest van het Duitse volk werden ook de medewerkers van het filmbedrijf onderworpen aan denazificatie. Omdat het voor de geallieerden in het begin niet duidelijk was met wie ze konden samenwerken, kwam het filmbedrijf in zijn geheel stil te liggen. Het proces van denazificatie duurde erg lang maar Duitse filmmakers wilden graag weer aan het werk. In de loop van 1945 kwam er een ingewikkeld systeem van verhuur- en productielicenties tot stand waardoor studiopersoneel weer mondjesmaat aan de slag kon.
Gaandeweg werden er nieuwe productiebedrijven opgericht. In Oost-Duitsland verscheen in 1946 de DEFA. In het Westen werden de verenigde nazifilmstudio’s van de UFI opgesplitst en tot verschillende nieuwe bedrijven omgevormd.
De Russen waren op filmgebied eerder geneigd tot samenwerking met de Duitsers dan de Westerse geallieerden. Vooral de Amerikanen wilden graag dat de Duitsers afnemers werden van hun Hollywoodfilms. Zij richtten daarom distributiebedrijven op die Amerikaanse films aan de man moesten brengen.