Zwoele Berlijnse zomerpop: 2raumwohnung
<<< Ruis >>>

Het eerste Duitse popliedje dat zich in mijn hoofd nestelde heette ‘Codo’ en was van een band met de merkwaardige naam Deutsch-Österreichisches Feingefühl, beter bekend als DÖF. Ik was negen en gefascineerd door de jonge vrouw die in het heelal heen en weer schommelde en zong: “und ich düse, düse, düse, düse im Sauseschritt und bring die Liebe mit von meinem Himmelsritt.”

Dat klonk leuk, maar wat het betekende begreep ik niet en dus vroeg ik mijn Duitse moeder om een vertaling. Helaas, ze had niet meegeluisterd, of ze begreep het ook niet. Dat Codo een ruimtewezen was, dat naar de aarde was gekomen om liefde te brengen en het daar met de haat aan de stok kreeg (de enge man in het clipje) bleef zo voor mij nog lang verborgen.

Casettebandjes mee naar Nederland

Tien jaar later vertrok ik voor een jaar naar Hamburg. Daar leerde ik bands als de hiphopformatie Fischmob kennen. Ik kwam enthousiast terug naar Nederland met cassettebandjes vol met Duitse nummers. Dit enthousiasme werd niet gedeeld door mijn Nederlandse vrienden. Zij hadden na hun eindexamen hun interesse verloren in de Duitse taal. De charme van inventieve Duitse teksten zagen ze niet. Duitsland was nu eenmaal niet hip.

Even dacht ik een doorbraak te hebben bereikt, toen mijn toenmalige huisgenote haar hoofd mijn kamer binnen stak en opmerkte dat de muziek die ik op had staan zo lekker klonk. Ze wilde graag weten wat dat was. “Die fantastischen 4” straalde ik. Ze schrok een beetje. “O”, zei ze, en daar bleef het bij.

Oost-Duitse 2-kamerwoning

Ik bleef de Duitse bandjes trouw, maar hield ze wijselijk voor mijzelf. In 2002 vertrok ik weer naar Duitsland, dit keer naar Berlijn. Daar kreeg ik via mijn buurmeisje 2raumwohnung te horen, vernoemd naar de Oost-Duitse benaming voor een 2-kamerwoning. Muzikant Tommi Eckart en zangeres Inga Humpe kozen dit pseudoniem, toen zij in 2000 de muziek verzorgden voor een sigarettenreclame. De reclametrack van veertig seconden viel zo goed in de smaak, dat ze besloten het nummer op singel uit te brengen en er gelijk maar een album omheen te produceren.

‘Wir trafen uns in einem Garten’, heet het nummer van de sigarettenreclame en het behoort nog steeds tot mijn favorieten. Door de idiote tekst waarmee het nummer begint: “Wir trafen uns in einem Garten, wahrscheinlich unter einem Baum, oder war’s in einem Flugzeug? Wohl kaum, wohl kaum.”.

Zendingsdrang

Maar ook omdat het refrein zich er zo goed voor leent, om op gezette tijden heel hard mee te zingen: “Dann denk ich mal was anderes als immer nur an dich, denn das viele an dich denken bekommt mir nicht, am nächsten Tag bin ich so müde, ich paß gar nicht auf, und meine Freunde finden, ich seh fertig aus”.

Een half jaar lang draaide ik niets anders meer dan de zwoele zomerpop van dit Berlijnse duo. Ook niet als er bezoek uit Nederland kwam. Misschien was het omdat ik mijn zendingsdrang met betrekking tot de Duitse popmuziek had losgelaten. Waarschijnlijk waren het gewoon de luchtige vrolijke klanken van de muziek. Feit bleef: dit wilde iedereen hebben.

Ook Volkskrant doet zijn best

Het debuut van 2raumwohnung werd gevolgd door een tweede album, en een derde. Toen vond ook de Volkskrant dat in Nederland de tijd rijp was voor deze band. In 2005 probeerde de krant ‘Wir sind die anderen’ tot zomerhit te bombarderen, door er weken achter elkaar, steeds weer over te schrijven. Een initiatief dat ik alleen maar kon toejuichen, maar ‘Wir sind die Anderen’ is niet een van de meest aanstekelijke nummers van het duo. Misschien dat de zomerhit daarom uitbleef.

In mijn directe omgeving verspreidt de muziek van 2raumwohnung zich ondertussen voorbeeldig en blijkt bovendien multifunctioneel. Vrienden draaien het tijdens etentjes, mijn moeder tijdens de tienerlessen in haar balletschool. Mijn broer vindt het de perfecte automuziek en een collega van me gebruikt het om zijn Duits bij te spijkeren.

Zo kan 2raumwohnung ook in Nederland op een kleine schare liefhebbers rekenen. Er zijn er vast nog meer. En die nummer-1-hit? Ach, die heeft Humpe al op haar naam staan. Met haar meisjesstem is het moeilijk te geloven, maar zij was het die in 1983 als Codo, schommelend in het heelal, de haat toezong.

Dit is de eerste column in de reeks 'Ruis'. Regelmatig schrijft Katja Geelhoed over haar liefde voor de Duitse popmuziek. Zij is historica en werkt bij de VPRO.