Berlinale 2003
In de rij
Columns - 11 februari 2003
(11 februari 2003) Het begint meestal al half januari, als de delegatie Amsterdamse vrienden belt: "We komen weer!" Het is traditie: een vaste kern van vijf man wil zich een weekend lang door zoveel mogelijk films tijdens het Berlijnse filmfestival heen werken. Het programma wordt gedownload, talloze mails vol filmsuggesties vliegen door cyberspace, en als de lijst eindelijk is samengesteld krijgen wij in Berlijn de twijfelachtige eer om voor de kaartjes te zorgen.
van Marja Verburg en Katja Geelhoed
achterban wordt gebeld, er wordt gescholden en gezweet en tenslotte sta je er toch helemaal alleen voor als je eindelijk aan de beurt bent en alles nog eens omgegooid moet worden. En vervolgens moet je je vrienden zien uit te leggen waarom ze Russische psychothrillers geïnspireerd door Nietzsche, Franse sociale drama's of onbegrijpelijke Duitse historische films met in de hoofdrol een knie moeten zien.
Dit jaar moest het dus allemaal anders: wij gingen het internet op. En begrepen heel snel waarom we dat niet al eerder hadden geprobeerd: overbelaste sites en een heel beperkt kaartjescontingent. Dus toch weer in de rij. Ook daar een onaangename verrassing: dit jaar mag je per persoon per film maar twee kaartjes kopen. Wij hebben acht kaartjes per film nodig. Ons enthousiasme wordt zeer op de proef gesteld. En hoe zwaar kunnen we onze vrienden in Berlijn belasten?
Maar de Berlinale is veel meer dan kaartjesellende alleen. Het is celebrity-spotting (George Clooney, Catherine Zeta-Jones mét Michael, Hugh Grant, Renee Zellweger, Richard Gere en in de kranten overzichten wie wanneer waar te zien is), een overdosis filmmakers, -aankopers, en journalisten die de stad domineren en natuurlijk de trendy feesten, waarvan het uitnodigingsbeleid bepaalt wie er in Duitsland nog in is (heerlijk voor fotografen: Duitse sterren sméken erom gefotografeerd te worden).
Voor wie uit is of nóg niet in zijn er de alternatieve feesten. Dus waren wij zaterdag aanwezig op de inoffizielle offizielle Eröffnungsparty zur Berlinale. Ook hier weer een rij, want dat geeft trendy feestjes status. Het begon veelbelovend. We bevonden ons in een leegstaand U-Bahn-station onder Potsdamer Platz (dat door geldgebrek niet afgebouwd kan worden), waar je kon dansen in de X-Spot, de Luna Lounge of gewoon am Abgrund. Maar het mocht vooral niet te lang leuk blijven. Het event waar deze hele avond om draaide bleek de uitreiking van de 'Bad-Boy-Award 2003'. Duitse helden als Moritz Bleibtreu, Stefan Raab en Boris Becker waren ervoor genomineerd en zouden in een ring met elkaar op de vuist gaan. Waarom zij uitverkoren waren kon niemand ons vertellen. Het deed er ook niet zoveel toe, want ze verschenen geen van allen. "Een toezegging is nooit een concrete toezegging", verklaarde een organisatrice ervaren. Gelukkig was Patrice er. Daar hadden wij ook nog nooit van gehoord, maar oh toeval: hij bleek via internet tot winnaar te zijn gekozen. Ofzoiets. Wij begrepen het niet: als er een internetwinnaar was, waar was die bokswedstrijd dan voor nodig geweest? Patrice nam zijn prijs in beschonken toestand in ontvangst en ons gezelschap werd een volgende zaal ingeloodst. Ongedwongen verder feesten leek er niet meer in te zitten en ongedwongen praten evenmin: gesprekken werden door de massaal uitgerukte camerateams van vrijwel alle Duitse Tv-zenders opgenomen.
Helaas hebben wij geen tijd om onszelf de komende dagen op TV terug te zoeken. Wij staan ergens in een rij.
Reacties
Geen reacties aanwezig