Modern Talking
Berlijnse Berichten
Columns - 25 oktober 2002
- Auteur:
Marja Verburg
(25 oktober 2002) Ik was dertien en het was mijn zesde cassettebandje, want vroeger nummerde ik ze nog. Het staat vol hits uit 1986. Nog steeds vinden vrienden die er verstand van hebben dat mijn CD-collectie nogal wat te wensen overlaat, maar als het om mijn oude bandjes gaat, zie ik ook zelf in dat mijn muzieksmaak niet zo ontwikkeld was. Het is alleen zo lekker om af en toe in herinneringen zwelgend naar oude hits te luisteren.
Het achtste liedje op kant B is 'Atlantis is calling' van de Duitse band Modern Talking. Eigenlijk was het helemaal geen band. De zanger, Thomas Anders, had lang golvend donker haar en zijn grootste verdienste was dat hij smachtend in de camera kon kijken. Niet dat wij 13-jarige meisjes mochten hopen, want Thomas was hevig samen met zijn vrouw Nora, wier naam op de ketting stond die hij altijd droeg.
De rest van Modern Talking bestond uit Dieter Bohlen, het brein achter alle hits. Hij componeerde de muziek en had Thomas als boegbeeld ontdekt. Zelf deugde hij daar niet voor. In zijn pastelkleurige joggingpak stond hij op de achtergrond met zijn synthesizer te spelen en de achtergrondkoortjes mee te playbacken. Ik vond hem altijd een beetje zielig. Maar inmiddels weet ik beter: Dieter Bohlen is helemaal niet zielig. Dieter Bohlen is een geslepen macho zonder enig schaamtegevoel. Om het maar eens netjes te zeggen.
Toen ik in 1999 naar Berlijn verhuisde was Modern Talking net heropgericht. Dat was niet omdat Bohlen en Anders zo graag weer samen muziek wilden maken, want het is geen geheim dat ze elkaar niet mogen. Arm waren ze ook niet. Ze zullen de aandacht dus wel gemist hebben. Vooral Dieter. Sinds ik hier ben is hij ruimschoots in de media vertegenwoordigd. Vrijwel altijd gaat het om zijn liefdesleven. De man is nu eenmaal producent en er zijn veel vrouwen voor wie dat alleen al aantrekkelijk genoeg is.
Nadja ("Naddel"), voor wie hij zijn eerste vrouw verliet, presenteerde een programma en mocht een CD-tje opnemen. Verona Feldbusch, voor wie zij weer werd ingeruild, kreeg dezelfde kansen. Verona is alleen wat gewiekster. Uit haar korte tijd met Dieter heeft ze veel geld en bekendheid weten te slepen, voornamelijk als 'actrice' in reclamespotjes. Sinds kort doet ze in ondergoed. Naddel was niet zo slim. Toen Dieter na vier weken huwelijk van Verona scheidde, trok ze dankbaar weer bij hem in, om te wachten op de volgende inruilactie, twee jaar geleden. Tussendoor was er nog een affaire met een verkoopster in een tapijtwinkel, die, jawel, ook een plaatje heeft gemaakt. Zijn huidige girlie, Estefania, is vooralsnog slechts de vriendin van, maar daarmee kom je ook al een heel eind op de bekendheidsladder. Want Dieter heeft zijn vrouwen altijd graag van ongeschoond commentaar voorzien.
Maar dit alles vond hij nog lang niet genant genoeg: er was nog zoveel waarvan wij niets wisten. Dus liet hij een boek over zijn leven schrijven. Het werd prompt een bestseller. Ik ben heel wat gewend want ik kijk graag naar showprogramma's op TV, zeker nu het buiten sneeuwt en ik binnen de verwarming omhoog draai, maar de Dieter-details worden nu toch ook mij echt teveel. Uit elk tijdschrift en op elke TV-zender grijnst zijn grote vierkante hoofd me tegemoet en ook als je snel doorbladert of wegzapt: je ontkomt niet aan een paar schaamteloze one-liners. "Deutsche Leidkultur" woordspeelden een paar Duitse vrienden van mij. Het feit alleen al dat zij zich überhaupt over Bohlen uitlieten verbaasde mij. Normaal gesproken houden ze zich nooit bezig met de Spaßkultur. In ieder geval niet als het zich op dit niveau afspeelt.
Van de week merkte ik dat ik 'Atlantis is calling' niet meer kan horen zonder aan Dieter Bohlen en zijn onsmakelijke onthullingen te moeten denken. Ik heb nog nooit aan Bohlen hoeven denken. Hij heeft het lang gekoesterde plezier aan bandje zes bedorven. Het is onvergeeflijk.
Reacties
Geen reacties aanwezig