Test
Berlijnse Berichten

van Katja Geelhoed

Er wordt veel getest in Duitsland. Instanties als Stiftung Warentest, Ökotest en de Technische Überwachungsverein (TÜV) zorgen ervoor dat iedereen weet wat gezond, van goede kwaliteit en veilig is. Wat mij van jongs af aan heeft verbaasd is hoeveel aandacht hier door de doorsneeconsument aan wordt besteed. Bewust boodschappen doen heb ik vroeger op vakantie in Duitsland van mijn tante geleerd. In de ene hand een boodschappenlijstje en in de andere een lijst met de verklaringen van alle smaak-, kleur- en geurstoffen. Nog steeds durf ik nauwelijks een product te kopen als er meer dan twee E-nummers in de lijst met ingrediënten zijn opgenomen.

Producten die de test goed hebben doorstaan zijn gekenmerkt met keurmerken als 'Stiftung Warentest Gut' of 'Geprüfte Sicherheit' (geteste veiligheid). Ik mag dan vroeg geleerd hebben bewust boodschappen te doen en al enige tijd in Berlijn wonen, ik heb nog niet echt een radar voor deze stickers. Ik probeer er af en toe wel op te letten, maar ook dan wil dat nog niet zeggen dat ik automatisch het topproduct koop. Niet dat ik het oordeel van de testende instantie niet vertrouw. Ik twijfel er niet aan dat het product met Duitse Gründlichkeit aan diverse tests is onderworpen. Maar wie zegt dat de olijfolie waar geen stickertje op zit ook getest is? Misschien is die wel van een veel betere kwaliteit, een soort geheime tip, die over het hoofd is gezien. Bovendien blijft het 'Gut' de etiketten altijd een paar jaar vergezellen en waarom zou de olijfolie die in 1998 de beste was, dat nu nog steeds zijn?

Ik ben doorgaans niet zo op de hoogte van de laatste testresultaten, maar gelukkig zijn mijn vrienden dat wel. Mijn dure zonnebrandcrème wordt opgesmeerd met het commentaar dat het huismerk van een goedkope drogisterijketen eigenlijk beter is. De nieuwe multivitaminesap is niet alleen lekker, maar ook nog eens zeer goed uit een test tevoorschijn gekomen. Ik geloof dat zelfs mijn melkschuimer me begeleid van een dergelijk commentaar cadeau is gegeven. Van iedereen die ik ken, is mijn huisgenoot het beste op de hoogte. Dit kan ertoe leiden dat er op grond van nieuwe testresultaten ineens een ander wasmiddel in de kast staat, of dat er de ene maand absoluut zink geslikt moeten worden en de volgende maand magnesium. Het betekent ook een sceptische blik als ik de boodschappen uitpak en een fles olijfolie zonder keurmerk op tafel zet. Het is een soort ritueel: ik koop olijfolie, mijn huisgenoot kijkt afkeurend, half gemeend en half omdat dat er nu eenmaal bij hoort, en begint vervolgens te koken. Dat doet hij met veel olijfolie, want dat -zo is gebleken- is hoe dan ook gezond.

Mijn tas is vrijwel ingepakt, alleen de slippervraag is nog onbeantwoord. De man van Ökotest heeft weliswaar gezegd dat het risico niet overdreven moet worden, maar dat stelt me niet gerust. Ik ben klaarblijkelijk al te lang in Duitsland om zo'n zorgwekkend testresultaat zomaar naast me neer te leggen. Ik wil ooit toch nog wel graag kinderen . Misschien ga ik zometeen de Ökotest kopen. Misschien is het ook voldoende om op mijn slippers de stad in te gaan. Als de mensen me dan met bezorgde blikken aankijken, weet ik dat ik andere slippers moet inpakken.

Katja Geelhoed is historica en woont sinds een jaar in Berlijn. Zij is de vaste columniste van het Duitslandweb.