Columns

(22 december 2003) Demonstraties, een afscheidspolka, speciale Schmidt-moet-blijven-websites, politici en dominees die als fan uit de kast komen, wilde speculaties over het 'waarom': het zijn on-Duitse taferelen die zich afspelen nu de Duitse talkshowkeizer Harald Schmidt besloten heeft te stoppen met zijn late night show. Dagelijks produceert de Bild-Zeitung, Duitslands kwaliteitskrant op het gebied van 'promi'-nieuws, nieuwe feiten en geruchten over het einde van de Harald Schmidt Show, want iedereen wil alles weten. En ik ook.

(8 december 2003) De verkiezing van Adenauer tot beste Duitser heeft duidelijk gemaakt dat Duitsland vooral één ding wil: terug naar de jaren vijftig. Oftewel: in de oude Bondsrepubliek groeit langzaamaan het gevoel van 'westalgie', een direct antwoord op de economische problemen, maar ook op de ostalgie, het gevoel van veel Oost-Duitsers, dat in de DDR ook veel dingen goed waren.

(4 december 2003) Berlijn is blut. Dat betekent dat er bezuinigd moet worden op de universiteiten en dat wederom betekent, dat het studentenprotest de afgelopen weken nieuw leven is ingeblazen. Het betekent echter niet dat er geen meubels meer gekocht worden en daarom opende IKEA deze week een derde vestiging in Berlijn.

van Ron van Dartel en Ton van Zeeland (28 november 2003) Afgelopen maanden en eigenlijk jaren kon het de collega's…

(6 november 2003) Nog geen jaar geleden werd ik vreemd aangekeken als ik het in Nederland over Ostalgie had. "Nostalgie" bedoelde ik waarschijnlijk? Sinds kort maakt de term deel uit van het Nederlandse vocabulaire. Nova besteedde onlangs uitgebreid aandacht aan dit typische fenomeen en Het Parool kopte deze week 'Ostalgie op het Haarlemmerplein'. Bij bezoekers uit Nederland staat "Dat museum waar je kunt zien hoe Oost-Duitse woningen waren ingericht" en "Die winkel waar je Oost-Duitse producten kunt kopen" ineens tussen het rijtje Rijksdag, Checkpoint Charlie en Joods Museum.

van Mark Beunderman (20 oktober 2003) Graag dien ik hierbij, als Europese burger, een amendement in op de Europese…

(1 oktober 2003) Het bestaan van de Berliner Zeitung kan niemand die langer dan een dag in Berlijn is geweest zijn ontgaan. Als je niet 's ochtends voor de ingang van het S-Bahnstation of 's middags voor de supermarkt bent aangesproken door een student met een stapel exemplaren van deze krant onder de arm en pen en aanmeldingsformulier in de aanslag, dan wel 's avonds in de kroeg.

Ik loop inmiddels al vijf jaar rond in Nederland. Onlangs heb ik mijn studie in het noorden verruild voor werk in het westen - een vaak voorkomend verschijnsel voor menig afgestudeerde Nederlander en een bekend fenomeen in Duitsland. Maar ik ben Duitser in Nederland.

(1 september 2003) Niet alleen heb ik iedereen die het wilde horen afgelopen winter verkondigd hoe ik uitgerekend dit jaargetijde in Berlijn weet te waarderen, het staat ook nog eens zwart op wit in een gastcolumn die ik voor deze site heb geschreven. Het valt dus niet te ontkennen, het zijn mijn woorden, "er gaat niets boven Berlijn in de winter."

(19 augustus 2003) Eigenlijk zou het prima stof zijn voor een kinderverhaal: midden in Berlijn ligt een verlaten sprookjespark. De draaimolens zijn vervallen, het reuzenrad staat stil, de levensgrote draken en olifanten zijn omgevallen en verwaarloosd. Maar temidden van de vergane glorie waart een oude man als een geest door een spookstad. Ja zeker, hier woont nog iemand. Het is de vroegere tekenaar van het park, de ontwerper van de sprookjesfiguren, een Engelsman nota bene, goedgehumeurd, vriendelijk voor kinderen en ietwat vereenzaamd.