Artikelen

Deze week is het 40 jaar geleden dat de Muur werd gebouwd. Daar werd in Berlijn natuurlijk uitgebreid bij stil gestaan. Elke zichzelf respecterende politieke partij herdacht de slachtoffers van de Muur bij de verschillende herdenkingsplaatsen (Checkpoint Charlie, Bernauer Strasse), en leverde daarna commentaar op de rol van de andere partijen, hetzij in DDR-tijden, hetzij in de huidige politiek. Het is namelijk verkiezingstijd in Berlijn, en tijdens verkiezingen gaat het er in Duitsland altijd hard tegen hard. CDU tegen SPD, SPD tegen CDU en iedereen tegen de PDS.

Ik had dit jaar helemaal geen zin in de Love Parade. Maandenlang hoorde ik het geruzie erover aan, en vond het steeds kinderachtiger worden. De Love Parade is gewoon uit zijn voegen gebarsten. Commerciële belangen spelen de hoofdrol. Dat was in voorgaande jaren natuurlijk ookal zo, maar toen stoorde mij dat niet. Lekker dansen op straat met z´n honderdduizenden, dat is gewoon leuk.

Twee jaar geleden schreef ik een column over het monument op Bebelplatz, of liever gezegd: in Bebelplatz. Het bestaat uit een glasplaat, waardoor je in de diepte lege boekenkasten ziet, die herinneren aan de boekverbrandingen van 10 mei 1933, toen nationaal-socialistische studenten boeken van joodse schrijvers in rook deden opgaan. Het is een van de mooiste monumenten dat ik ken, indrukwekkend door zijn eenvoud.

Het kameraanbod in Berlijn is nog steeds erg groot, maar als je eisenlijstje langer wordt, heb je natuurlijk minder mogelijkheden. Ik heb ik weet niet hoeveel kamers bekeken, en koos uiteindelijk voor een kamer in het Bötzowviertel, een wijk tussen Prenzlauer Berg en Friedrichshain.

Vroeger, toen Berlijn nog frontstad in de Koude Oorlog was, waren dat gevreesde conflicten met Russen en Amerikanen en dreigende Derde Wereldoorlogen. Wat te denken van de illustere Luchtbrug in 1948 (Berliner Krise nr. 1), het Chroestsjov-ultimatum van 1958 (Nr. 2) en van de bouw van de Muur in 1961 (crisis nr. 3)?

Nu de eindexamens weer volop bezig zijn, denk ik automatisch terug aan mijn brief aan alle eindexamenkandidaten van vorig jaar. De strekking daarvan luidde dat je je vooral niet te druk moet maken, omdat uiteindelijk alles wat anders had gemoeten wel weer recht te breien is.

Revolutionaire 1 mei demonstratie heet het jaarlijkste festijn in Berlijn, dat elders ter wereld beter bekend staat als Dag van de Arbeid. Sinds enkele jaren heeft 1 mei met werk in de eigenlijke zin van het woord weinig meer te maken; in elk geval niet in de Berlijnse wijken Friedrichshain, Prenzlauer Berg en vooral Kreuzberg. De Dag van Geweld lijkt een betere naam.

Na twee jaar in Berlijn spreek ik een stuk makkelijker Duits dan toen ik hier voor het eerst kwam, vijf jaar geleden. Ik was hier destijds voor een half jaar, en probeerde vooral mijn Nederlandse accent zoveel mogelijk weg te moffelen (om maar eens een toepasselijke term te gebruiken).

van Krijn Thijs, Berlijn De recente conflicten omtrent vooraanstaande Duitse politici, zoals oud-bondskanselier Helmut…

Laatst ontmoette ik op een verjaardagsfeestje een Duitse journalist, Bernhard genaamd, die door een van de gasten was meegenomen en die dus niemand kende. Dit weerhield hem er geenszins van zijn eloquentie tentoon te spreiden, en aangezien ik ook graag veel praat, waren wij algauw verwikkeld in een langdurig gesprek. En ook dit keer overkwam mij wat mij vaak overkomt in gesprekken met Duitsers: ik werd ongeduldig.