Verbroedering in Berlijn
Voetbalcolumn

 Na de wedstrijd zou er een Duits-Nederlandse Verständigungsparty plaatsvinden waarmee ik de laatste weken heel mijn vriendenkring naar de Pfefferberg had proberen te lokken. Zo ook mijn collega's, die nu achter mij uit hun dak gingen. In het kader van deze Verständigung leek het me geen goed signaal mij na deze tegenslag achter donderwolken te verschuilen en dus richtte ik me op, wierp een glimlach naar mijn collega`s en dacht: "Ach de wedstrijd is nog niet voorbij". Iets wat de commentator ook niet naliet steeds weer te herhalen. Dat gaf hoop.

'Als we maar van Nederland winnen'

Wie denkt dat Nederland-Duitsland vooral in Nederland een wedstrijd is waar tegelijkertijd naar wordt uitgekeken en voor wordt gevreesd, heeft het mis. Het wel en wee van het kleine voetbalbuurland wordt hier op de voet gevolgd. De afgelopen weken kon je geen krant openslaan of er stond een beschouwing in over het Nederlandse voetbal. Waarbij vaak geruststellend werd vastgesteld dat er "ook in Nederland veel kritiek was op de bondscoach" en dat "ook Nederland niet al te beste resultaten had neergezet de afgelopen tijd".

Het boek '1974. Wij waren de besten' van Auke Kok over het Nederlandse voetbaltrauma van 1974 wordt op iedere mogelijke plek besproken en dat terwijl er nog niet eens een Duitse vertaling beschikbaar is. Veelzeggend waren ook de meerdere keren luid herhaalde zinnen van een fanatieke Duitser in mijn buurt tijdens de wedstrijd: "Alles is okay, van Letland verliezen, van Tsjechië, geen probleem. Als we maar van Nederland winnen." Waarom dit zo belangrijk geworden is vroeg ook Auke Kok zich af in de lezing voorafgaande aan de wedstrijd. "Maar bedankt", voegde hij eraan toe.

Oranje assecoires

Het ruim duizendkoppige publiek op de Pfefferberg bestond voornamelijk uit Duitsers. Daar stond tegenover dat de aanwezige Nederlanders zeer aanwezig waren. De subtiel en vooral de minder subtiel aangetrokken of omgehangen oranje accessoires waren niet te missen. Of we niet eens een andere kleur konden kiezen, vroeg een vriend van me, zo oncreatief waren we toch niet?

Voor wie de aanwezigheid van de Nederlanders nog ontgaan was, rende een moedige Nederlander vlak voor het begin van de wedstrijd met een oranje vlag voor het scherm langs. Dat hier vooral om gelachen werd, was typisch voor de gemoedelijke sfeer die er gisterenavond heerste. Net als de excuses van de hysterisch gillende man naast mij. Hij was erachter gekomen dat ik Nederlands was en schaamde zich blijkbaar voor zijn niet aflatende commentaar op het Nederlands elftal "Ihr seht so scheisse aus in Orange!!!". Het commentaar werd overigens na de excuses net zo luid voortgezet.

1:1

 De gelijkmaker valt. Terwijl ik springend, gillend, fluitend en klappend omhoog schiet, realiseer ik me dat ik vrijwel de enige ben in een omtrek van tien personen. Ik probeer houvast te vinden bij de andere uitbundig feestende oranje eilandjes op afstand. Alweer voel ik me een beetje verloren, maar dit keer voelt het een stuk beter. Als ik mij weer op zitniveau bevind, hoor ik mijn collega's met bewondering over Van Nistelrooij spreken. "Respect", zegt één van hen tegen me, "wat een doelpunt."

Als Nederlandse voetbal kijken tussen Duitsers, het kan erger. Na de laatste gespannen minuten haal ik opgelucht adem. Weer terug in de normale wereld open ik het bericht dat Marja mij heeft gestuurd vanuit Leiden waar zij eveneens tussen Duitsers de wedstrijd heeft gevolgd: "Goddank". 1:1 een betere uitslag kun je niet wensen voor een Nederlands-Duitse Verständigungsparty.

Katja Geelhoed is historica en woont sinds een jaar in Berlijn. Zij is de vaste columniste van het Duitslandweb.

Foto's: Hans Verbeek, Berlijn