Internationale goedkeuring
Hereniging: 1989-1990
De andere Europese leiders keken niet echt verlangend uit naar een herenigd Duitsland. Zo’n groot machtig land in het centrum van het continent voelden zij als een potentiële bedreiging. Maar Kohl wist Engeland en Frankrijk te overtuigen van het tegendeel.
© dpa/picture-allianceDe steun van Bush sr. was van groot belang voor de internationale goedkeuring van de eenwording.
De West-Europese partners waren aanvankelijk helemaal niet enthousiast over de ontwikkelingen in Duitsland. De Franse president Mitterrand en de Engelse premier Thatcher waren bezorgd dat de Duitse eenwording de verhoudingen in Europa geen goed zou doen. Met oog op het Europese verleden vreesden zij een te groot en te machtig Duitsland. Opmerkelijk is dat de publieke opinie in West-Europa veel minder negatief was over een eventuele Duitse eenwording.
Kohl en Bush konden de Europese leiders op andere gedachten brengen door hen te verzekeren dat ook een herenigd Duitsland lid zou blijven van de NAVO én van de Europese Gemeenschap. In ruil voor de eenwording kreeg Mitterand bovendien de Duitse steun voor de invoering van de euro. Bush en Kohl garandeerden daarbij dat de Westbindung geen gevaar zou lopen. Zo werd het de West-Europese leiders duidelijk dat het eenwordingsproces moeilijk was te stoppen.
Nu vormde alleen de Sovjet-Unie nog een mogelijk obstakel voor de plannen van Kohl. Gorbatsjov liet in maart 1990 weten dat hij een NAVO-lidmaatschap van Oost-Duitsland niet zou accepteren. Diezelfde zomer kreeg hij echter van het congres van de communistische partij toestemming om met Kohl te onderhandelen. De Russische leider had intussen ook ingezien dat hij de eenwording niet kon tegenhouden.
Kohl reisde in juli met een flinke zak geld naar de Kaukasus en in ruil voor miljardensteun ging Gorbatsjov op 16 juli 1990 akkoord met de plannen van de West-Duitse bondskanselier. De beide leiders kwamen overeen dat het verenigde Duitsland lid van de NAVO kon worden na het vertrek van de Russische troepen.