Het Derde Rijk
Samenvatting, 1933-1939

Met de aanstelling van Adolf Hitler als rijkskanselier in januari 1933 bracht president Von Hindenburg de Republiek van Weimar de definitieve doodsteek toe. Hoewel Hitler leiding gaf aan een kabinet met aanvankelijk maar twee andere nationaal-socialistische ministers, slaagde hij erin binnen een jaar alle macht naar zich toe te trekken.

De nazi’s stelden de grondwet buiten werking met een machtigingswet, lieten communisten en socialisten oppakken en vastzetten in concentratiekampen, verboden politieke partijen en vakbonden, zuiverden ondertussen hun eigen partijtop en maakten zich op voor een grondige nazificering van de hele maatschappij.

De boycot van Joodse winkeliers op 1 april 1933 was de eerste in een lange reeks antisemitische maatregelen. De vervolging van de Joden bereikte met de Kristallnacht in 1938 zijn vooroorlogse hoogtepunt.

De nazi’s wisten steun te verwerven onder brede lagen van de bevolking. Enerzijds werd het Duitse verzet met harde hand de kop in gedrukt: veel mensen die in verzet kwamen, moesten hun dat met de dood of levenslange gevangenisstraf bekopen. Anderzijds werd met moderne propagandamiddelen het gekrenkte Duitse zelfvertrouwen opgevijzeld en het succesvolle economisch beleid uitgedragen.

Op het gebied van de buitenlandse politiek brak Hitler rigoureus met het beleid van zijn voorgangers: hij liet de wereld van meet af aan zien dat Duitsland het Verdrag van Versailles niet langer serieus zou nemen. Met deze instelling boekte hij het ene internationale succes na het andere en plaatste Engeland en Frankrijk steeds weer voor een nieuw dilemma: optreden en een oorlog met Duitsland riskeren, of door onderhandelingen nieuwe conflicten proberen te voorkomen. Beide landen kozen voor het laatste – zonder de vrede uiteindelijk te kunnen bewaren.