De as Rome-Berlijn en 'Anschluss' van Oostenrijk
Derde Rijk tot 1939
Hitler boekte in de jaren ’36-’38 het ene diplomatieke succes na het andere. Veel binnenlandse bijval oogstte hij met de Anschluss van Oostenrijk. Zonder dat de geallieerden hem een strobreed in de weg legden, wist Hitler zijn vaderland in 1938 bij het Derde Rijk te voegen.
© Bundesarchiv, Plak 003-008-024Poster waarop de inlijving van Oostenrijk als succes van de Lebensraumpolitiek wordt gevierd, gemaakt rond 1933-1938.
Op 25 oktober 1936 sloot Duitsland een bondgenootschap met Italië, de as Rome-Berlijn. Hitler had de steun van Mussolini nodig voor de door hem gewenste Anschluss van Oostenrijk bij het Derde Rijk. En Mussolini kon Hitlers steun goed gebruiken om uit het Europese isolement te komen waarin hij verkeerde sinds de Italiaanse inval in 1935 in Abessinië, het huidige Ethiopië.
In de Spaanse Burgeroorlog steunden Duitsland en Italië samen de rechts-reactionaire coup onder leiding van generaal Francisco Franco. Zo stuurden de Duitsers onder meer bommenwerpers. Met deze vliegtuigen werd op 26 april 1937 de historische binnenstad van het Baskische stadje Guernica gebombardeerd, een lafhartige aanval, die de Spaanse schilder Pablo Picasso aanzette tot zijn beroemdste en meest politieke schilderij ‘Guernica’ (1937).
In 1936 sloten de Duitsers het zogenaamde anti-Comintern pact met de Japanners. Een jaar later traden ook de Italianen tot dit pact toe. De ondertekenaars verplichtten zich tot wederzijdse neutraliteit als een van hen in conflict met de Sovjet-Unie zou raken.
In het daaropvolgende jaar richtte Hitler zich op het Heim ins Reich brengen van Duitstaligen buiten de grenzen van het Derde Rijk. Oostenrijk, dat na het uiteenvallen van het Habsburgse keizerrijk in 1918 een zelfstandige staat was geworden, was als eerste aan de beurt. De geallieerden hadden de nieuwe staat verboden zich met Duitsland te verbinden. Maar de nazi's vonden juist dat Oostenrijk een integraal onderdeel van het Duitse Rijk was.
In 1938 voerde Hitler de druk op om de nazi Arthur Seyss-Inquart meer macht te geven in de Oostenrijkse regering. Toen de zittende kanselier Kurt Schuschnigg dit probeerde te voorkomen, stuurde Hitler zijn troepen naar Oostenrijk. Het Duitse leger werd door de Oostenrijkers geestdriftig onthaald. Ook in Duitsland werd de Anschluss met vreugde begroet. In de meeste andere Europese landen was men minder enthousiast. Tot een krachtige tegenreactie kwam het echter niet.