'Westbindung' en 'Wirtschaftswunder'
Samenvatting BRD, 1949-1966
De Bondsrepubliek werd na de oorlog economisch een groot succes en kon zich mede daardoor ontwikkelen tot een stabiele democratie. De bejaarde CDU-kanselier Adenauer voerde een pro-westerse politiek en weigerde halsstarrig de DDR te erkennen. Hij dacht zo de hereniging te bevorderen, maar in plaats daarvan werd een muur tussen de twee Duitslanden opgetrokken.
De nieuwe Bondsrepubliek werd door de West-Duitsers niet met overtuigend enthousiasme begroet. De meeste Duitsers lieten de veranderingen gelaten over zich heen komen. Men wilde vooruit kijken en niet achterom. Men dacht liever aan een betere toekomst dan aan de misdaden van het nazi-regime.
De eerste jaren na de oorlog werden gekenmerkt door grote armoede, maar daarna herstelde de West-Duitse economie zich razendsnel. Dit zogenaamde Wirtschaftswunder en de groeiende welvaart werden dé bron van nationale trots. Een andere oppepper was het Wunder von Bern, waar West-Duitsland in juli 1954 wereldkampioen voetbal werd door de favoriete Hongaren te verslaan. Voor velen was dit achteraf de Geburtsstunde van de Bondsrepubliek.
Terwijl het eigen zelfbewustzijn groeide, vernamen de West-Duitsers steeds meer over de misstanden in het communistische Oost-Duitsland via de honderdduizenden vluchtelingen die de DDR-grens overkwamen. Het ‘anti-totalitaire’ beleid van kanselier Adenauer tegen 'het rode gevaar' werd in deze periode nog door het overgrote deel van de bevolking gesteund.
In de jaren zestig verloor de politiek van Adenauer zijn glans: zijn weigering de DDR te erkennen, voerde de BRD internationaal op een dood spoor. Ook stuitte de autoritaire politiek van Adenauer op toenemend verzet. In 1963 nam de architect van het Wirschafstwunder, oud-minister van Economische Zaken Ludwig Erhard, het stokje over. Opgezadeld met de politieke erfenis van Adenauer kon hij de noodzakelijke hervormingen niet teweeg brengen. Erhard trad in 1966 af. West-Duitsland maakte zich op voor een nieuw tijdperk.