NAVO en EEG
BRD Wirtschaftswunder: 1949-1966
Tot grote tevredenheid van Adenauer werd de BRD in 1955 lid van de NAVO. Ook behoorde West-Duitsland tot de eerste leden van de Europese Economische Gemeenschap. Het lidmaatschap was een opmaat voor een nieuwe, innige relatie tussen West-Duitsland en Frankrijk.
© Bundesbildstelle, nr. 14070Door aan de oprichting van de EGKS op 18 april 1951mee te werken toonde Duitsland zijn wil tot samenwerking met andere Europese staten.
Op initiatief van de Franse politicus Schuman werd in 1951 de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) opgericht. West-Duitsland werd direct lid en toonde zo zijn wil tot samenwerking met de andere Europese staten.
Een jaar eerder hadden de Fransen al voorgesteld om ook op militair gebied een bondgenootschap aan te gaan. Frankrijk, Italië, en de Benelux dachten zo het risico van een eventuele herbewapening van Duitsland te kunnen beperken. Maar het conceptverdrag werd nooit geratificeerd. Met de dood van Stalin nam de dreiging van een Russische inval af en daarom zag initiator Frankrijk op het laatste moment af van ondertekening.
In de verdragen van Parijs werden wel de contouren duidelijk van een nieuwe regeling van de militaire status van West-Duitsland. Duitsland kreeg toestemming om toe te treden tot de NAVO. Dat gebeurde in 1955. De BRD kreeg vrijwel haar gehele soevereiniteit terug. Voorwaarde was dat de nieuw op te richten Bundeswehr onder toezicht stond van de Atlantische verdragorganisatie.
In 1957 nam West-Duitsland in Rome deel aan de conferentie die leidde tot de oprichting van Europese Economische Gemeenschap (EEG). De Franse president De Gaulle en de Duitse bondskanselier Adenauer, die goed bevriend waren met elkaar, sloten in 1963 het Elysée-verdrag. In dit vriendschapsverdrag werd afgesproken dat de twee landen voortaan hun buitenlandse politiek meer op elkaar zouden afstemmen en vaker overleg zouden plegen.
Het Elysée-verdrag bezegelde een Frans-Duitse verzoening - 'het einde van de erfvijandschap' - en vormde de basis voor verdergaande Europese integratie. Ook latere bondskanseliers en Franse presidenten (Schmidt en Giscard d'Estaing; Kohl en Mitterrand) hebben hier een positieve invloed op uitgeoefend.