Lentevoer voor je iPod: Fotos
<<>>

Het is lente, eigenlijk is het al een beetje zomer. Dat betekent dat ik niet alleen word overvallen door allerlei soorten lentekriebels, maar ook door een urgente behoefte aan nieuwe muziek op mijn iPod. Muziek om mee door de zon te lopen, in de zon op de trein te wachten, in de trein door de zon te rijden en om later te kunnen draaien om weer terug te denken aan de lente.

Terug naar de winter. Af en toe lukt het om de Duitse tak van de familie bij elkaar te krijgen voor een kerstdiner. Zo zat ik afgelopen jaar met familie en vrienden van de familie, aan een lange witte, feestelijk gedekte tafel in Hamburg. Slinkse pogingen van mijn nichtje en mij om de tafelschikking te saboteren, zodat we naast elkaar konden zitten, waren op niets uitgelopen. En zo nam ik plaats naast een oude vriendin van mijn moeder, die aan een Hamburgs gymnasium geschiedenis en Duits doceert.

Gouden stemvorken

We hadden het over Duitstalige literatuur, over ‘Der Mann ohne Eigenschaften’. Een klassieker van Robert Musil en niet om door te komen. Des te trotser ben ik dat ik er na meerdere pogingen in ben geslaagd het uit te lezen. Kans om erover uit te wijden kreeg ik niet. Misschien omdat ik al eerder mijn liefde voor Duitstalige muziek had uitgesproken. Misschien omdat zelfs leraressen Duits niet altijd zin hebben om over ‘Der Mann ohne Eigenschaften’ te praten.

Hoe dan ook, ineens was de vriendin van mijn moeder verdwenen en zat ik naast een vriend van haar zoon, die bij de lokale televisiezender TIDE TV het programma ‘Neue Helden’ presenteert, een programma waarin nieuwe Duitse bandjes worden voorgesteld. Mijn nieuwe tafelgenoot laat zich, volgens de website van ‘Neue Helden’, door zijn collega’s ‘King of Popmusic’ noemen en eet, volgens diezelfde bron, alleen met gouden stemvorken, maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet.

Duitse Britpop

Of hij mij een paar tips kon geven, vroeg ik hem. Ik had de vraag nog niet uitgesproken, of het ingenieuze naambordjes-tafelschikking-systeem werd volgeschreven met veelbelovende namen. Die direct voorzien werden van een één tot meerdere sterren-beoordeling. Eén band torende, als het aan deze enthousiaste muziekvertegenwoordiger lag, boven alle andere namen uit. Bij iedere nieuwe naam die hij noemde, kreeg deze favoriet er een ster bij. Hij noemde veel bands, de sterren pasten bijna niet meer op het kaartje.

Fotos heette deze band. De hoeveelheid sterren maakte mij nieuwsgierig, maar daar bleef het even bij. Tot het lente werd en ik samen met mijn iPod hunkerde naar nieuwe muziek. Duitse Britpop, zo werd de stijl van dit jonge Hamburgse viertal na hun debuut ‘Fotos’ (2006) omschreven. Dat klinkt raar, maar sinds we in Nederland Friese Portugese fado’s hebben, vind ik niet dat we daar moeilijk over moeten doen. Bovendien is de omschijving wel doeltreffend.

Verfrissend

Maar Fotos wil zich niet teveel binden aan een stijl, daarom klinkt hun tweede net verschenen album ‘Nach dem Goldrausch’ (2008) weer heel anders. Een volwassener plaat moest het worden, vertellen ze in de podcast op hun website. Echt volwassen is de plaat niet geworden, voegen ze er gelijk aan toe, wel verrassend cleaner en minimalistischer. En inderdaad, het album is verrassend anders, eigen, verfrissend ook.

‘Post-pubertäre Verarbeitungslyrik’, noemt de 23-jarige zanger Tom Hessler de teksten van de eerste plaat in dezelfde podcast. Dit doet hij met een grote grijns, dat wel. Hij wilde nu graag eens een paar stukken schrijven die niet gingen over verlaten worden, of over je vervreemd voelen van de wereld. Dus zingt hij over hoe je steeds een doel nastreeft, maar eigenlijk nooit ergens aankomt (‘Nach dem Goldrausch’), over het blijven geloven in het onmogelijke (‘Explodieren’) en verder veel over de liefde. Misschien zal hij het later wel ‘Anfang-Zwanziger Verarbeitungslyrik’ noemen.

Jetzt ist die Zeit zu Explodieren

Dat werkt ook best voor een post-twintiger zoals ik. Dus laat ik mij lopend in de zon toezingen: “Also Nimm deine Liebe, dein Lachen, deinen Mut, / vergiss deinen Alltag, deine Angst, deine Wut / und hör einfach auf zu funktionieren! / Jetzt ist die Zeit zu Explodieren”. Net zolang tot ik erin geloof. Om vervolgens naar mijn werk te gaan en gewoon verder te functioneren. Maar wachtend op de trein terug naar huis, droom ik weer lekker weg. Fotos in mijn oren, de zon op mijn huid.

“Die Stadt liegt da, vom Regen nass / Nie passiert hier irgendwas”, zingt Fotos-frontman Hessler in ‘Nach dem Goldrausch’. Het maakt niet uit, hij kan het nog zo hard in mijn oren schreeuwen. Deze muziek zal me vanaf nu terugvoeren naar de lente. Ook al zijn de straten net zo nat als hij beweert. Met Fotos op mijn iPod ben ik gewapend tegen de Nederlandse zomer.

Dit is een column in de reeks 'Ruis'. Regelmatig schrijft Katja Geelhoed over haar liefde voor de Duitse popmuziek. Zij is historica en werkt bij de VPRO.

Aanbevolen door de redactie

Website Fotos
Website televisieprogramma ‘Neue Helden’
Videoclip 'Nach dem Goldrausch'