Een Duitse notaris die 'dàààg' zegt
Kopen van een huis in Duitsland blijkt een eitje
Columns - 4 september 2006
(4 september 2006) Een huis kopen in Duitsland is doodeenvoudig. Je kunt zonder tolk naar de notaris die, dankzij een echtgenote uit Amersfoort, na afloop ook nog eens afscheid neemt met een vertrouwd klinkend "dàààg". Zelfs nu ik de sleutel in handen heb en al een paar nachten in mijn vakantiehuis heb doorgebracht, wacht ik nog tevergeefs op het eerste addertje onder het gras.
Van Gerhard Hormann
Het voornaamste verschil tussen de huizenjacht in Duitsland en Nederland zit hem eigenlijk in het zoeken zelf. Staan huizen in Nederland altijd met het volledige adres op internet, in Duitsland moet de aspirant-koper het niet zelden doen met cryptische omschrijvingen waar geen enkel navigatiesysteem mee uit de voeten kan. Het ene huisje ligt volgens de Duitse makelaarssite Immopool ergens "ten oosten van Maagdenburg" en het volgende bevindt zich op een mooie plek met vrij uitzicht "in het Oberlausitzer Bergland".
Vanwaar dat bijna stiekeme gedoe? Zomaar op een zondagmiddag langs een paar te koop staande huizen rijden is er op die manier niet bij, want dat wordt een puzzeltocht waarbij de lastigste Sudoku verbleekt. Bovendien staan er vrijwel nergens ‘Te Koop’-bordjes in de tuin, alsof ze het woningzoekenden met opzet extra lastig willen maken.
Het duurde even voor we dat mysterie hadden doorgrond. Pas nadat we een makelaar uit Dresden telefonisch hadden gevraagd om het adres van een boerderij in Altenberg, begon er iets te dagen. Straat en huisnummer konden volgens de mevrouw aan de andere kant van de lijn pas worden vrijgegeven als we eerst een Maklervertrag mit Kaufinteressenten hadden ondertekend en opgestuurd. Makelaars zijn blijkbaar als de dood dat je rechtstreeks op de huidige eigenaar afstapt om zaken te doen en zij zo hun courtage mislopen.
Tuurlijk, ik weet ook wel dat het om een standaardbriefje gaat waarin alleen maar mijn naam is ingevuld, maar toch voelde het aan alsof ik een verjaardagskaartje kreeg van een lang vergeten vriend. Beschaving begint volgens mij juist bij dit soort hoffelijkheid en die is in eigen land vaak ver te zoeken. Nu alleen nog maar hopen dat het honderd jaar oude dak niet gaat lekken voordat ik genoeg geld bij elkaar heb gespaard om het te vervangen, en dat de waterleiding komende winter niet bevriest...
Reacties
Geen reacties aanwezig