Kontaktfreudig
In Berlijn ben je nooit alleen

van Anne-Will Fisser

Op m'n derde dag in Berlijn besluit ik naar het Treptower Park te gaan om aan de Spree te liggen en een spannend boek te lezen. Terwijl ik daar rustig op mijn buik in het gras lig, met mijn voeten licht zwiepend in de lucht, merk ik dat er opeens een meneer achter me staat die zich naar me toebuigt. Enigszins gealarmeerd draai ik me op mijn rug. "Wees niet bang, ik wilde u alleen maar even aan uw voeten kietelen", zegt een hoogbejaarde man, die aan zijn wandelstok te zien nogal moeite heeft moeten doen om mijn voeten zo dicht te naderen. Aan m'n voeten kietelen?!? Ik weet mijn verbazing goed te verbergen en tover een 'kietelt-u-rustig-aan-mijn-voeten: daar-zijn-ze-per-slot-van-rekening-voor'-lach op mijn gezicht.

Ook heel kontaktfreudig zijn de geestelijk gehandicapten in Berlijn, die je veel vaker tegenkomt dan in het 'normale' Amsterdam. Een groepje van vier, vergezeld door een goddelijke begeleider, drapeert zich om mij heen op een bankje in het U-Bahnhof Hermannplatz. Vanwege die begeleider besluit ik net te doen alsof ik een gediplomeerd activiteitenbegeleidster ben. Dat heeft tot gevolg, dat de meneer naast mij er ongeveer een nanoseconde over doet mij de liefde te verklaren en mij om mijn hand te vragen. Ik geef hem op vriendelijke doch dringende wijze te verstaan, dat ik niet het soort activiteitenbegeleidster ben dat er zomaar vandoor gaat met de eerste de beste vent, die mij een aanzoek doet. Daar kan hij wel begrip voor opbrengen.

De reactie van een ander groepslid op mij is daarentegen nogal vijandig. Hij heeft een brochure in zijn hand over de strafbaarheid van illegaal kopiëren. Als hij mij ziet, kijkt hij nog eens goed in de brochure. Dan begint hij, tot mijn grote verontrusting, naar me te wijzen. Ik begin van de zenuwen een beetje op mijn stoeltje heen en weer te wiebelen. Vervolgens voert de man een fictief telefoongesprek met de politie: of ze zo snel mogelijk willen komen, hij heeft een burgerarrestatie verricht. De hunky begeleider, die niet meer bijkomt van het lachen, legt me uit dat de meneer mij meent te herkennen op een politiefoto van een gezochte (mannelijke) crimineel, die in de brochure staat.

Een paar dagen later loop ik op de Tempelhofer Damm om het legendarische vliegveld Tempelhof te bekijken. Opeens hoor ik boven mij "Gutentag, hallo, GUTENTAG!!!" Ik kijk omhoog en zie een stokoud vrouwtje op een balkon driehoog staan. "Hallo daar beneden, kunt u mij vertellen welke dag het is vandaag?" Wat apart. Ik zeg het drie keer, maar door het voorbijrazende verkeer (of is het mijn Duits?) verstaat ze me niet. Dan probeer ik het met mijn vingers, maar ook dat wil niet echt lukken. Dan maar schreeuwen, kan mij het schelen. "Ach so, vielen Dank." En weg is ze.

Nee, in Berlijn hoef je nooit bang te zijn dat je een week je eigen stem niet hoort. Daar zorgen de Berlijnse bejaarden en geestelijk gehandicapten wel voor.

Anne-Will Fisser studeert een jaar lang geschiedenis aan de Humboldt-universiteit in Berlijn.