Duitse politici op TV
Berlijnse Berichten

Inmiddels zijn deze vriendinnen zelf journalist of iets anders belangrijks, en hoewel natuurlijk nog steeds bewonderend, zit ik niet meer stil te luisteren. Al was het alleen maar om me te kunnen verdedigen. "Marja, waar zijn toch al die mannen in je columns gebleven?" werd mij vorige week gevraagd. Volgens mij valt het bij mij met de berichtgeving over mannen nogal mee, maar deze correspondent beweerde dat hij alle ins en outs van mijn liefdesleven tussen de regels door in mijn columns weet te lezen. Gelukkig ging het vrijwel direct weer over de verkiezingen, een veel spannender onderwerp.

Tot mijn verbazing waren niet alle correspondenten blij dat de verkiezingen zijn afgelopen en de rust (voorlopig) is weergekeerd. "Ik ben in een zwart gat gevallen", hoorde ik er één met gevoel voor dramatiek beweren. Een ander vertelde onder de indruk van een economische analyse van Roland Koch te zijn, de minister-president van Hessen en prominent CDU'er. "Dat meen je niet!" kreeg hij te horen, "na die show die hij opvoerde in de Bundesrat bij de stemming over het Zuwanderungsgesetz kun je die toch niet bewonderen?". "En vergeet zijn Spendenaffäre niet!".

Maar de correspondent hield voet bij stuk, Koch had hele goede dingen gezegd. Ik kan het beamen noch ontkennen, want ik zap onmiddelijk weg als ik Koch zie. Ik heb wat hem betreft een hele lage irritatiegrens, en nu ik er over nadenk geldt dat voor heel wat Duitse politici. Stoibers gehakkel (dat ik dat twee TV-duels heb weten uit te houden!), Gysi's zelfingenomen vrolijkheid, die ook na de verkiezingen aanhield, Westerwelle, Möllemann, Clement, Müntefering, de hees geschreeuwde stemmen van Schröder en Fischer, waar je plaatsvervangend keelpijn van kreeg... Ik kan een stuk ontspannener TV kijken nu ze niet meer om de vijf minuten op mijn scherm verschijnen.

Op de verkiezingsavond zelf heb ik mezelf een RSI-zaparm bespaard, door per ongeluk bij CNN terecht te komen en daar te blijven hangen. Vele Duitse politici verschenen graag voor de camera's van deze zender, al was het alleen maar om de kijkers te overtuigen van de diepe gevoelens van vriendschap die ze jegens de Amerikanen koesteren. Maar vooral leuk was dat ze in het Engels geïnterviewd werden, en dat spreken Duitsers nu eenmaal niet zo goed. Opeens bezigden deze geslepen heren hele simpele taal, en alle nuances en slimmigheidjes die ze in het Duits kunnen dromen, waren weg. Het was heel verhelderend. Ik koesterde bijna sympathie voor Koch en Struck, die zo hun best stonden te doen voor de CNN-journalisten. Fischer was handiger: die antwoordde in het Duits (en kreeg dus een voice-over), en straalde zo dezelfde rust en competentie uit die hij ook voor de Duitse camera's heeft.

Slechts één ding zal ik missen: de herhalingen van oude TV-verkiezingsdebatten. Een pijp rokende, in zijn stoel hangende Helmut Schmidt; Genscher, die er twintig jaar geleden vrijwel net zo uitzag als nu; een opmerkelijk veel jongere en dunnere Helmut Kohl, die nog niet zo serieus werd genomen door zijn gesprekspartners; en een vrolijk geluimde Franz-Joseph Strauss. Het leek er ook helemaal niet zo verbeten aan toe te gaan. Hier zat een aantal heren rokend van gedachten te wisselen. Een soort 'Stammtisch' dus eigenlijk. Gelukkig vroegen ze niet naar elkaars liefdesleven.

Luister naar Jacques Schmitz

Column 1 (over de TV-duels)                        
Column 2 (over het politiek moddergooien)

Joschka Fischer

Gerhard Schröder