Columns

Er wordt veel gediscussieerd hier in Duitsland over de oorlog in Irak en ik zit er middenin. Het begon met gesprekken met mijn Nederlandse huisgenote Katja. Die strandden in de conclusie dat we te weinig weten (maar wij voeren de zaak dan ook meteen helemaal terug naar de Vietnamoorlog en raken dan de weg kwijt). Dus kochten we Zeit, Spiegel en Süddeutsche, luisterden radio en keken tv. Maar een helder standpunt heb ik nog steeds niet, geloof ik.

(25 maart 2003) Het Duitse kantoor kent structureel twee type medewerkers (m/v): de ene is een 'man' van de tijd en de andere neemt het niet zo nauw met de klok. Het punctuele type begint 's morgens om acht uur. Hij is als eerste op kantoor en ook de eerste die dit weer verlaat. Hij is altijd uitgeslapen en zijn overhemd is gestijfd. Hij heeft ontbeten en 's ochtends in bed al de krant gelezen. Hij tikt op het toetsenbord en telefoneert naar hartelust. Hij gaat stipt op tijd met lunchpauze en is voor het eind van de pauze weer terug. Hij verricht zijn werk correct en naar eer en geweten, weliswaar enigszins fantasieloos. Hij verdient goed. Op zijn bureau, naast het beeldscherm, vlak boven de muis hangt een A4tje met de tekst: "Leef oprecht, leef niet slecht, eet kip". De man van de tijd heeft een gezin of is verkrampt.

(5 maart 2003) Ik zit hier in een bruisende wereldstad en heb niets te melden. Ik heb griep. Ik slaap, eet beschuit, drink thee en kijk tv. Gisterenavond dacht ik dat het weer beter ging, maar toen ik opeens al zappend bij oude sketches van Rudi Carell bleef hangen en moest lachen, wist ik dat ik toch nog niet geheel de oude was.

(24 februari 2003) De mededeling dat ik de wintermaanden in Berlijn wilde doorbrengen werd door mijn vrienden beantwoord met bezorgde blikken. Winter in Berlijn staat voor koud, donker en lang. Voor mij gaat er echter niets boven de felle roze, groene en gele façades van de vooroorlogse huizen in Prenzlauer Berg, die schril afsteken tegen de knalblauwe winterlucht en de vervallen grauwe gebouwen die nog niet van een nieuwe verflaag zijn voorzien.

'In this world' van Michael Winterbottom is de film die dit jaar de Gouden Beer heeft gewonnen. Lazen we op Internet. Onze Berlinale speelde zich geheel buiten het officiële competitie-gedeelte af. Wij hadden films uit categorieën die niet voor een Gouden Beer in aanmerking kwamen, uitgekozen. Dat levert altijd weer verrassingen op. Een door ons als grappig ingeschatte Italiaanse film bleek een homo-erotische porno te zijn1, een documentaire over de economische crisis in Argentinië leverde geheel nieuwe ondertitelperspectieven2 en Oliver Stone portretteerde Fidel Castro als een vriendelijke grootvader op Nikes.3

Omdat het Duitsland Instituut ons tot reportersduo benoemd heeft, voelden we ons verplicht ook een blik achter de schermen te bieden. We spraken daarvoor al onze contacten aan. En we bleken tot onze opluchting nog best een aardig netwerk te hebben.

 (12 februari 2003)"Schande! Geh zurück in dein Land! Zigeunerin!""Aber ich bin keine Zigeunerin! Ich bin Holländerin!""Ist Wurst! Hau ab!"

(11 februari 2003) Het begint meestal al half januari, als de delegatie Amsterdamse vrienden belt: "We komen weer!" Het is traditie: een vaste kern van vijf man wil zich een weekend lang door zoveel mogelijk films tijdens het Berlijnse filmfestival heen werken. Het programma wordt gedownload, talloze mails vol filmsuggesties vliegen door cyberspace, en als de lijst eindelijk is samengesteld krijgen wij in Berlijn de twijfelachtige eer om voor de kaartjes te zorgen.

van Marja Verburg (3 februari 2003) Als je het twee winters in Berlijn hebt uitgehouden, mag jezelf een Berliner…

van Marja Verburg (23 januari 2003)"Wanneer denk jij dat…