Columns

(23 november 2005) Harald en Regina Gasper uit Hamburg zijn lelijk. Althans, dat zeggen ze zelf - hardop: “Wij zijn lelijk en we zijn met velen”. Zo begint eveneens het manifest van de onlangs door hen opgerichte Club der Hässlichen, oftewel de Club der Lelijkerds. Een moedige club naar voorbeeld van de Italiaanse Club dei Brutti, die al twintigduizend lelijke leden telt en terug te voeren is op een traditie uit de zestiende eeuw. Of het de Hamburgse club ook lukt zoveel zelfverklaarde lelijkerds te verwelkomen?

(27 oktober 2005) In de hoofdstad van het nieuwe Duitsland is het niet zo eenvoudig om naar voren te kijken. Niet alleen omdat je in Berlin-Mitte soms plotseling voor een huismuur vol kogelgaten staat – zijn het Russische kogels, of hebben de troepen hier een laatste poging tot verzet gedaan? – of omdat het nu eenmaal fascinerend is om rond te dwalen in de voormalige hoofdstad van het kwaad. Het is ook omdat de Duitsers het zelf zoveel over hun geschiedenis hebben. Als ik al over de boze geesten uit het verleden struikel bij het dagelijkse leven in mijn buurt, hoe kan Duitsland dat dan vermijden bij het beladen nieuwe begin in Berlijn, hun besmette hoofdstad?

(29 september 2005) "Er is veel dat Hamburg en Nederland met elkaar verbindt!" Met die woorden opende Gunnar Uldall, de minister van Economische Zaken in de deelstaat Hamburg, enkele maanden geleden een presentatie van Nederland op het raadhuisplein hier in de hanzestad. Gedurende enkele dagen wilde Nederland de Hamburgers laten zien, dat het land meer te bieden heeft dan kaas en tulpen. De rasechte Hamburgse taxichauffeur, die me onlangs voor een rit meenam, schijnt dat al langer te weten.

(23 september 2005) Het Goethe-citaat uit de titel geeft de stemming van de leidende politici van de twee grootste fracties na de Duitse verkiezingsuitslag perfect weer. Het betreft de gevoelens over de nog onbesliste machtsvraag wie uiteindelijk kanselier wordt van Duitsland. De overwegend huidige negatieve stemming onder de Duitse bevolking is evenwel niet gebaseerd op deze machtsvraag, maar op de vraag wie hen uit de economische crisis helpt. We hebben te maken met een paradoxale situatie: het vertrouwen in de politici is zeer laag, maar tegelijkertijd wordt het manna uit Berlijn verwacht. Wat moet gebeuren om deze situatie te doorbreken?

(11 augustus 2005) Ik woon boven een telefooncel. Dit was geen reden om voor mijn appartement te kiezen. Toen ik naar de woning ging kijken, viel mij de telefooncel zelfs helemaal niet op. Ik dacht dat mensen überhaupt geen gebruik van telefooncellen meer maakten. Maar in Berlijn is alles net even anders dan elders.

(2 augustus 2005) Elf maanden geleden kwam ik voor elf maanden naar Berlijn. Ik maakte een lijstje met dingen, die ik absoluut wilde zien en doen in de Duitse metropool. Nu, aan het eind van mijn tijd in Berlijn, heb ik het lijstje er nog eens bijgehaald en is er verdomd weinig weggestreept. Dan dringt zich toch de vraag bij me op: wat heb ik hier al die tijd in hemelsnaam uitgevreten?

(26 juli 2005) Wie rond deze tijd in Duitsland op straat rondloopt, schitteren de posters tegemoet, die in vriendelijke bewoordingen en met felgekleurde foto’s tot spontane vakanties willen verleiden. Vakantie is in de moderne samenleving al lang niet meer het verkennen van onbekende culturen en landschappen, maar verworden tot een vlucht uit het ‘normale leven’. De slogan ‘weg van de alledaagse sleur’ die je op veel posters terugvindt, lijkt zelden zo actueel te zijn geweest als nu.

“Dan ga jij toch je hele leven lang vakken vullen”, zo voorspelde een strenge wiskundeleraar ongevraagd mijn toekomstige werkzaamheden. Het was zijn standaard commentaar als hij constateerde dat het huiswerk niet was gemaakt. Vele jaren en een afgeronde studie later ziet het er haast naar uit dat de wiskundeleraar gelijk krijgt.

(14 juni 2005) Deze maand togen 38 duizend Hamburgers op een zaterdagavond naar de kerk. Normaal gesproken kan een pastoor van zo’n opkomst enkel dromen. Reden van het hoge bezoekersaantal was de zogenaamde ‘Nacht der kerken’, die mensen hun weg in de kerk (terug) moet laten vinden. Dat schijnt te lukken, want in dit tweede jaar dat de ‘Nacht’ werd georganiseerd, werden de kerkbankjes gevuld door tienduizend meer mensen dan vorig jaar.

(3 mei 2005) Ik heb mezelf altijd als iemand gezien, die zich van de jaargetijden geen moer aantrekt. Dat gezanik van "wat is het … (zelf in te vullen Peter Timofeeff-term) voor de tijd van het jaar" was niet aan mij besteed. Daar is inmiddels verandering in gekomen.