Duitslands eerste moderne kunstenaar
Paula Modersohn-Becker (1876-1907)

Volgens Rainer Stamm is de kunstenares de laatste jaren in het buitenland aan een inhaalslag begonnen. “In Duitsland kon het werk van Paula Modersohn-Becker al in de jaren twintig op brede erkenning rekenen. Haar schilderijen waren in de meest vooraanstaande musea van de Weimarrepubliek vertegenwoordigd en haar dagboeken groeiden uit tot een bestseller. De nazi’s verklaarden haar werk tot entartete Kunst, maar na de Tweede Wereldoorlog werd ze in ere hersteld. Maar in het buitenland wordt ze eigenlijk nu pas ontdekt. Het afgelopen jaar waren er exposities in Rotterdam, Japan, Londen en de Verenigde Staten.”

Ook ziet Stamm een kentering in de beeldvorming rond de kunstenares. “Haar spannende biografie vol drama heeft af en toe de blik op haar werk vertroebeld.” Als voorbeeld noemt Stamm Modersohn-Beckers beroemd geworden dagboeknotitie van 26 juli 1900, die vaak wordt geciteerd: “Ik weet dat ik niet heel lang zal leven. Maar is dat dan treurig? Is een feest mooier omdat het langer duurt?”. “Rond Paula Modersohn-Becker werd altijd het romantische beeld geschapen van de ongelukkige, jonggestorven kunstenaar. Maar tegelijkertijd was ze een zeer doelgericht persoon die precies wist wat ze wilde: een groot kunstenaar worden. Ik geloof dat we vandaag de dag haar baanbrekende schilderkunst eindelijk op waarde kunnen schatten.”

Jonathan Witteman is redacteur van het Duitslandweb.

In het Paula Modersohn-Becker Museum in Bremen is nog tot 24 februari 2008 de tentoonstelling ‘Paula Modersohn-Becker und die ägyptischen Mumienportraits’ te zien.