Iedereen houdt van Roberto Blanco
Duits-Cubaanse schlagerzanger zeventig jaar geworden

Op de jonge generaties komen ze wat vreemd en gedateerd over, die minutieus georganiseerde showoptredens van de man in galakostuum met de gebeitelde glimlach en al even onkreukbare krullenpracht. Toch past hij niet eens zo slecht in het televisietijdperk van ‘Deutschland sucht den Superstar’ (‘Idols’) en ‘Germany's next topmodel’: ook Roberto Blanco staat voor het idee dat ‘showbiz’ vooral keihard werken is.

Het verschil: bij Blanco zie je alleen het resultaat en niet het bloed, het zweet en de tranen erachter. Zijn doorbraak met het lied ‘Jesebell’ in 1957 dankt hij trouwens aan een talentenjacht, zoals de voorlopers van de huidige castingshows heetten. Bij die gelegenheid nam de zoon van de Cubaanse varietékunstenaar Alfonso Zerquera de meisjesnaam van zijn moeder, Mercedes Blanco, als artiestennaam aan.

Sindsdien heeft de tijd geen vat meer gehad op Roberto Blanco. Nog steeds zingt hij ‘Ein bißchen Spaß muß sein’ alsof er geen dertig jaar verstreken zijn sinds zijn hit van 1972. De simpele songtitel bevat de formule voor Roberto's succes. Naast zijn uitstraling en zijn sympathieke accent moet Blanco het vooral hebben van een strakke organisatie: een beetje plezier moet je hebben, ja, maar verder is het hard werken.

Leuk accentje

Daarin lijkt hij wel wat op die andere entertainer met het 'leuke accentje', die in deze tijd eveneens met ongekend professioneel geregelde shows furore maakte: de Nederlander Rudi Carell (1934-2006), die Blanco ooit zijn "enige vriend" noemde. Net als Carell presenteerde Blanco in de jaren zeventig een reeks van televisieshows, waaronder ‘Roberto’ en ‘Noten für zwei’. De Nederlander en de Cubaan verkenden op hun eigen manier de grenzen van de goede smaak: terwijl Carell zichzelf en anderen graag in het belachelijke trok, cultiveerde Blanco liever clichés.

Zijn huidskleur heeft Blanco daarbij naar eigen zeggen alleen maar in zijn voordeel gewerkt. In liedjes als ‘Der Puppenspieler von Mexico’ en ‘Heute so, morgen so’ riep hij een zorgeloze wereld op, waarin alles “vandaag zus, morgen zo” gaat zoals het gaat. Daarmee raakte hij bij zoveel Duitsers een snaar dat hij zelfs het erelidmaatschap van de CSU aangeboden kreeg – een betere blijk van integratie bestaat er niet.

Maar eigenlijk is het puur toeval dat de vijf talen sprekende Roberto Blanco uitgerekend in Duitsland belandde: de regisseur Alfred Weidenmann leerde hem kennen in een vliegtuig en bood de charmant met zijn medepassagiers kletsende medicijnenstudent een rolletje aan in zijn oorlogsfilm ‘Stern von Afrika’.

Nomadenbestaan

Je zou er een paar aardige psychologische theorietjes op los kunnen laten: in het nomadenbestaan dat Roberto Blanco van kinds af aan leidde, moet het vermaken van andere mensen een overlevingsstrategie zijn geworden. Maar Blanco geeft geen kans voor diepgravende analyses: zelf presenteert hij zijn leven het liefst als een aaneenschakeling van anekdotes, allemaal met een happy end. “Met mijn grote stuiterogen had ik het goed bij de nonnetjes,” blikt hij bijvoorbeeld terug op zijn jeugd, die de in Tunis geboren Roberto na de dood van zijn moeder grotendeels in katholieke internaten in Beiroet en Madrid doorbracht.

Ook Blanco’s schijnbare openheid rond zijn privéleven is bij nadere beschouwing een goed geregisseerde show. “Ik kan gewoon geen nee zeggen,” koketteert hij met zijn vele serieuze en minder serieuze affaires, terwijl hij vol trots met zijn buitenechtelijke zoon poseert. Met de schaamteloosheid van het Big Brother- en Paris Hilton-tijdperk heeft deze zelfenscenering weinig te maken. Maar daarom houden we ook allemaal van Roberto.

Carina de Jonge promoveert in München en schrijft regelmatig voor het Duitslandweb.