Ziek in Berlijn
Berlijnse Berichten

van Marja Verburg

Nu zit ik al een dag lang te piekeren over deze column. Over de Duitse tv kan ik weinig schrijven: ik heb vooral 'Zomergasten' van vorige jaar op video gekeken. En af en toe een beetje 'Deutschland sucht den Superstar' (DSDS), de Duitse versie van 'Idols': der schräge Daniel ligt eruit, Juliette heeft een borstvergroting gehad, en hoe-heet-die-derde-ook-al-weer, Alexander, daar valt gewoon niets over te zeggen. Dus kom je toch weer uit bij Dieter Bohlen, jurylid van DSDS, maar daar heb ik al een column teveel over geschreven.

Ik heb nog overwogen wat met Marinus van der Lubbe te doen. Het was vorige week zeventig jaar geleden dat hij de Rijksdag in brand stak. Met het Nederlandstalige culturele gezelschap Berlijnse Avonden leek ons dat een mooie gelegenheid om een documentaire over de Leidse metselaar te laten zien. Natuurlijk konden ook wij aan het eind van de avond niet vertellen of Marinus het alleen had gedaan of niet. Ik had me van tevoren behoorlijk ingelezen, omdat ik al dat vage gedoe rond die brand en de mythe-vorming rond Van der Lubbe irritant begon te vinden, maar het enige dat ik kan concluderen is dat een aantal historici en möchte-gern-historici na de oorlog niet nauwkeurig te werk zijn gegaan in hun onderzoek naar de Rijksdagbrand; dat Der Spiegel in de jaren vijftig een dubieuze rol heeft gespeeld door selectief artikelen te plaatsen en kritiek daarop te weigeren; en dat een aantal mensen kennelijk belang had bij de theorie dat Van der Lubbe het alleen had gedaan. Het is merkwaardig, maar ook zeventig jaar na dato is het nog steeds een wespennest, waarin ook ik liever niet woel. Het is heel naar om te zien wat de nazi's met dat arme warhoofd hebben gedaan, maar ik weet niet of ik mee wil doen aan de mythe-vorming rond Van der Lubbe. Dus ook daarover geen doorwrochte column.

Wat Berlijn zelf betreft heb ik afgelopen weekend met eigen ogen gezien dat Friedrichshain kennelijk nog steeds zeer in trek is. Ik dacht eigenlijk dat deze wijk ook al weer passé was en vroeg me al af waar iedereen dan moest gaan wonen. Ik hielp zaterdag een vriendin verhuizen (let op: als je een hoop hilariteit wilt voorkomen, zeg dan "ich helfe dir beim Umzug", en niet "ich helfe dir umziehen", want dat betekent dat je iemand helpt omkleden) en heb nog nooit zoveel verhuisbusjes gezien als tijdens de tramrit van mijn huis in het voormalig hippe maar inmiddels schickimicki geworden Prenzlauerberg naar het hare in Friedrichshain. Verhuizers met een klein budget zijn in Berlijn namelijk heel makkelijk te herkennen, want die huren hier allemaal busjes van de firma Robben & Wientjes, omdat die betaalbaar en overal te krijgen zijn. En alle busjes reden richting Friedrichshain. Maar ja, daar is ook geen hele column aan op te hangen.

Tenslotte heb ik nog overwogen wat over de nieuwste filmhype te schrijven: 'Good bye Lenin', over een vrouw die voor de val van de Muur in coma raakt en er daarna weer uit komt. Omdat haar een grote schok bespaard moet blijven, doet haar zoon alsof de DDR nog bestaat. Maar ik heb de film nog helemaal niet kunnen zien omdat-ie voortdurend uitverkocht is. Het is de eerste film die hier in Duitsland ook in een versie met Engelse ondertitels draait. Ik wacht nog maar een paar weken. Rest mij niets anders dan de volgende grap, die ik afgelopen weekend hoorde: Wat gebeurt er als je het socialisme invoert in de woestijn?
Vijf jaar niets en dan wordt het zand schaars.

site Berlijnse Avonden
site 'Deutschland sucht den Superstar'
site 'Good Bye Lenin'